Prezydent RP odznaczył Kardynała Mariana Jaworskiego

21 lutego 2008 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński wręczył Jego Eminencji Księdzu Marianowi Kardynałowi Jaworskiemu Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany za wybitne zasługi dla rozwoju nauk teologicznych oraz za osiągnięcia w działalności dydaktycznej.

W uroczystości w Pałacu Prezydenckim wzięli udział: Małżonka Prezydenta RP Maria Kaczyńska, Prymas Polski Kardynał Józef Glemp, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Grażyna Bernatowicz, Metropolita Warszawski Arcybiskup Kazimierz Nycz, Arcybiskup Koadiutor Archidiecezji Lwowskiej Mieczysław Mokrzycki oraz Sekretarz Generalny Konferencji Episkopatu Polski Biskup Stanisław Budzik. Podczas uroczystości Ksiądz Kardynał Marian Jaworski przekazał Panu Prezydentowi 3 tomy Listów Pasterskich Św. Józefa Wilczewskiego Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego.

Podczas uroczystości Prezydent RP powiedział: „Dzisiaj przypadł mi w udziale zaszczyt odznaczenia jednym z najwyższych polskich odznaczeń Arcybiskupa Metropolitę Lwowskiego od 1991 roku, byłego administratora apostolskiego archidiecezji lubaczowskiej, byłego sekretarza naukowego Konferencji Episkopatu Polski, byłego wykładowcę i rektora Papieskiej Akademii Teologicznej i Seminarium Krakowskiego, wybitnego intelektualistę i wybitnego księdza naszego Kościoła Katolickiego - Księdza Kardynała Mariana Jaworskiego.

Droga Księdza Kardynała wiedzie z ziemi lwowskiej. Tam też zaczynał Ksiądz swoją drogę do kapłaństwa. Po tym, co wydarzyło się w roku 1945, kontynuował ją w Kalwarii Zebrzydowskiej, później już jako duszpasterz w Poroninie, w Zawoi, jako sekretarz Metropolity Lwowa, a później też Arcybiskupa Krakowa, księdza Arcybiskupa Baziaka, bezpośredniego poprzednika Karola Wojtyły na stolicy Arcybiskupów Krakowa. W następnych latach kontynuował Ksiądz działalność jako wybitny polski teolog. Sądzę, że ten teologiczny dorobek, że te wielkie osiągnięcia w nauce, która jest dla nas nauką i tajemnicą, nauką o Bogu, spowodowały, że nasz wielki Papież Jan Paweł II podniósł Księdza Kardynała do rangi Biskupa, a następnie Arcybiskupa tak drogiej nam ziemi lwowskiej, choć dziś leży ona poza naszym krajem, choć to ziemia ukraińska, a następnie do godności Kardynała Kościoła Rzymskiego. Oczywiście, nie jest moją rzeczą, ani moją mocą ocena teologicznych osiągnięć Księdza Kardynała. Pod tym względem Jego Eminencja i wszyscy obecni tutaj Kardynałowie, Arcybiskupi naszego Kościoła są nieporównanie bardziej kompetentni. Wiem jednak, że poza tym dorobkiem teologicznym Jego Eminencja ma wielki dorobek związany zarówno z Kościołem polskim, jak i z odradzającym się Kościołem Katolickim na Ukrainie. Chciałem powiedzieć, że dla nas Polaków, ale przede wszystkim dla nas katolików jest to niezwykle istotne. Jest niezmiernie istotne, że ten Kościół mógł pod przewodnictwem Eminencji wrócić do normalnego życia, w miarę normalnie funkcjonować, oczywiście w warunkach odmiennych niż te, które były przed rokiem 1939, czy 1945., że Katedra Lwowska, gdy miałem zaszczyt ją odwiedzić, była pełna. Inaczej mówiąc, że Kościół Katolicki funkcjonuje na tych ziemiach. Ziemiach, oczywiście, w sensie narodowościowym zmienionych od dawnych czasów, ziemiach, na których ludzie naszej mowy i narodowości są obecni, ale już jako wyraźna mniejszość. Kościół Katolicki ma jednak misję uniwersalną, nie tylko partykularną, narodową i do pełnienia tej misji Eminencja się w olbrzymim stopniu przyczynił. Przesłanką formalną wysokiego odznaczenia jest działalność teologiczna i dydaktyczna, ale tutaj możemy, Eminencjo, powiedzieć, że to jest odznaczenie także za działalność jako Arcybiskupa lwowskiego, jako kolejnego Metropolity tej, można powiedzieć, starożytnej polskiej metropolii, metropolii Jana Długosza. Najserdeczniej gratuluję.”

*** Ksiądz Marian Kardynał Jaworski – metropolita lwowski obrządku łacińskiego na Ukrainie. Pracował jako wikariusz w Baszni Dolnej i w Poroninie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim (doktorat z teologii), na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (doktorat z filozofii), oraz na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (habilitacja z filozofii religii). Przez wiele lat pracował naukowo-dydaktycznie, pełniąc obowiązki profesora seminariów duchownych w Krakowie, sekretarza Rady Naukowej Episkopatu Polski, dziekana Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie, rektora Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Pracując u boku przewodniczącego Rady Naukowej Episkopatu Polski Kardynała Karola Wojtyły, przyczynił się do odnowy i organizacji fakultetów teologicznych w całej Polsce i zabiegał o ich publiczne uznanie przez władze państwowe. 24 maja 1984 r. został mianowany przez Jana Pawła II biskupem i administratorem apostolskim archidiecezji w Lubaczowie a 23 czerwca 1984 r. na Wawelu przyjął sakrę biskupią z rąk Kardynała Franciszka Macharskiego. W 1992 r. został wybrany przewodniczącym Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy. Szczególną troską pasterską objął utworzone we Lwowie seminarium duchowne, sprawę powołań kapłańskich, remonty i budowę kościołów. Przeprowadził synod archidiecezji lwowskiej i diecezji łuckiej, którego celem była odnowa życia religijnego w duchu Soboru Watykańskiego II.