2008 II tydzien Wielkiego Postu

Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL *a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki () - czyli "Duszkowo" :-)** Dzisiaj jest: 2024-11-21 09:57:56 Aktualizacja dnia: 2024-10-27 09:32:05
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

[an error occurred while processing this directive]

Rocznica 18 lat oficjalnego działania Duszków w dniu 01.11.2023 i 17 lat strony Duszki.pl! ^(*):-) Serdecznie zapraszamy!

UWAGA! Ten serwis, strona i podstrony mogą używać cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)!

Krótkie zamyślenia i komentarze do czytań mszalnych.

Drugi tydzień Wielkiego Postu 2008

17 lutego 2008 r.
Druga Niedziela Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
18 lutego 2008 r.
Poniedziałek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
19 lutego 2008 r.
Wtorek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
20 lutego 2008 r.
Środa II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
21 lutego 2008 r.
Czwartek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
22 lutego 2008 r.
Piątek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – biały
Święto Katedry św. Piotra Apostoła
23 lutego 2008 r.
Sobota II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy

Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
17 lutego 2008 r.
Druga Niedziela Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
Zamyślenie wielkopostne Rdz 12,1-4a
Do Abrama przemawia sam Bóg, każe mu zostawić wszystko co ten posiada, ziemie rodzinną i iść.
Składa mu kilka obietnic i każe iść. Nic konkretnego, żadnego znaku, tylko słowa, wyjdź z twojej
ziemi, idź do kraju który ci ukarzę, w domyśle do kraju którego nie znasz do kraju, który może
okazać się wielka niewiadomą. Abram na taką ofertę złożoną mu przez Pana odpowiada wielkim
zaufanie. Nie targuje się, nie wzbrania, idzie do ziemi wskazanej przez Boga, idzie i ufa choć
wszystko wskazywało na to, że taka wyprawa to szlony pomysł, ale Abram ufał, ufał i poszedł.
PIERWSZE CZYTANIE
Rdz 12,1–4a Powołanie Abrahama na ojca ludu Bożego
Czytanie z Księgi Rodzaju
Pan Bóg rzekł do Abrama: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci
ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz
się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie
będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej
ziemi”. Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał, a z nim poszedł i Lot.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 33,4–5.18–19.20 i 22
Mamy nadzieję w miłosierdziu Pana.
Słowo Pana jest prawe,
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość,
ziemia jest pełna Jego łaski.
Mamy nadzieję w miłosierdziu Pana.
Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,
na tych, którzy czekają na Jego łaskę,a
by ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.
Mamy nadzieję w miłosierdziu Pana.
Dusza nasza oczekuje Pana,
jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska według nadziei,
którą pokładamy w Tobie.
Mamy nadzieję w miłosierdziu Pana.
DRUGIE CZYTANIE
2 Tm 1,8b–10 Bóg nas powołuje i oświeca
Czytanie z Drugiego listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza
Najdroższy: Weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według danej
2
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
mocy Boga, który nas wybawił i wezwał świętym wezwaniem, nie dzięki naszym czynom, lecz
stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed
wiecznymi czasami. Ukazana natomiast została teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela,
Chrystusa Jezusa, który przezwyciężył śmierć, a rzucił światło na życie i nieśmiertelność przez
Ewangelię.
Oto Słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Mt 17,7
Chwała Tobie, Królu wieków
Z obłoku świetlanego odezwał się głos:
„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”.
Chwała Tobie, Królu wieków
EWANGELIA
Mt 17,1–9 Przemienienie Pańskie
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką osobno. Tam
przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło.
A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa:
„Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla
Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku
odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”.
Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i
rzekł: „Wstańcie, nie lękajcie się”. Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: „Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż
Syn Człowieczy zmartwychwstanie”.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie do pierwszego czytania.
Boże jestem współczesnym Abramem, do którego wołasz, aby wyszedł ze swojego grzechu i
poszedł za Tobą. Wystarczy tylko pójść za Tobą z czystym sercem i zaufaniem, że Ty
poprowadzisz. Tylko , to aż, ponieważ niezmiernie trudno jest mi się wyrzec moich bożków i
zaufać Twojej mocy, zdać się na Ciebie, gdy myślę o sobie jaki jestem wspaniały, jak wszystko
potrafię. Niestety często nie potrafię nic zrobić, przytłacza mnie grzech, tak mnie skrusza, tak
mnie złam, tak mnie wypal Panie byś został tylko Ty naprawdę tylko Ty. Daj mi serce czyste,
które nie zmarnuje łaski płynącej od Ciebie
Zamyślenie do psalmu responsoryjnego.
Panie, Twoje słowo jest prawdą, a moje często kłamie. Pomóż mi pokochać prawdę. Psalm mówi,
że każde Twoje dzieło jest godne zaufania, więc ja człowiek Twe najdoskonalsze dzieło, też jestem
godzien zaufania. Panie staję przed Tobą z pokorą i dziękuję Ci za tę łaskę, ponieważ często sam
sobie nie ufam, a Ty wydajesz w moje ręce drugiego człowieka, jego życie. Panie daj mi tę
świadomość. Pomóż mi pokochać też moją siostrę sprawiedliwość. Wielbię Cię za to, że obdarzasz
ziemię swym błogosławieństwem. Panie, tak często pokładam moją nadzieję w tym, co ziemskie,
nijakie, przemijające i dziwię się, że brakuje mi łaski, że upadam, że nie mam siły iść dalej. Ty
3
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
jesteś nadzieją, która bogata jest w łaskę, panie wypełniaj sobą moje serce.
Zamyślenie do drugiego czytania.
Jestem współczesnym Tymoteuszem. Często jednak wyolbrzymiam trudności jakie mnie
spotykają, narzekam, krzyczę, ze już nie dam rady, płaczę, obwiniam Cię o to dlaczego inni mają
lepiej, a ja ciągle muszę iść pod górę. Daj mi siłę abym uwierzył, że Ty masz konkretny plan dla
mojego życia i konkretną łaskę, tylko czemu ja tak często ją Panie marnuję??? Pomóż mi stać się
dzieckiem krzyża.
Zamyślenie przy czytaniu Ewangelii.
Jezus wyrusza z trzema uczniami na górę Tabor. Piotr, Jakub i brat jego Jan są uczniami,
słuchają Jego głosu ale nie rozumieją do końca kim on jest, a ja czy rozumiem do końca? Miałem
tak wiele osobistych spotkań z Jezusem, podczas których on okazywał swoją moc a ja dalej wątpię
z uporem maniaka, myślę, że poradzę sobie sam. Jezus przemienił się przed każdym z nich osobno,
potem z nieba odezwał się głos Ojca mówiący: „To jest mój Syn umiłowany jego słuchajcie”. Panie
tak często Cię nie słucham, tylko układam moje życie po swojemu, boję się zaufać Tobie tak jak
apostołowie nie potrafię często iść do przodu aby pokonać moją słabość, uciekam. Roztkliwiam się
nad sobą zamiast w ciszy oddać Ci moje życie.
Jezus przemienia się wobec uczniów i przez to pokazuje im, że nie jest tylko człowiekiem,
pokazuje im kim jest naprawdę, zaświadcza o tym sam Ojciec, „to jest mój Syn umiłowany”.
Często próbuję sobie wyobrazić jak wielkie musiało być zdziwienie uczniów, oto widzą swoje
Mistrza przemielonego widzą Go otoczonego chwałą. Nie rozumieją jeszcze co to znaczy, jeszcze
nie do końca to nich dociera, że On jest Mesjaszem, Synem Boga żywego. Słowa Jezusa,w których
zabronił im o tym mówić też musiały wydawać się dziwne, cóż to znaczy że Syn Człowieczy
zmartwychwstanie?
Dobry Mistrzu, Ty dałeś mi przykład jak powinienem żyć, jak postępować, pokazałeś, że jesteś
Bogiem prawdziwym Bogiem tak samo jak jesteś prawdziwym człowiekiem. Czasami tak trudno
mito wszystko zrozumieć, Czasami tak trudno mi w to wszystko uwierzyć, tak jak Twoim uczniom,
którzy stali przy Tobie na górze i patrzyli na prawdziwy cud. Daj mi siłę, Pnie abym wierzył coraz
mocniej, proszę cię pogłębiaj moją wiarę i nie pozwól, abym kiedykolwiek zwątpił.
4
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
Święci patronowie dzisiejszego dnia.
Siedmiu Świętych Założycieli
Zakonu Serwitów Najświętszej Maryi Panny
Do grona czczonych dziś Założycieli należeli: Aleksy Falconieri,
Bartłomiej Amidei, Benedykt Antella, Buonfiglio Monaldi, Gerardino
Sostegni, Hugo Lippi-Uguccioni oraz Jan Buonagiunta Monetti.
Najbardziej znanym z nich jest św. Aleksy Falconieri. Był kupcem i
mieszkał on we Florencji w czasach, kiedy kraj przeżywał rozdarcie i
bratobójcze walki. W 1215 roku w samą Wielkanoc u stóp Ponte
Vecchio we Florencji miała pojawić się Matka Boża cała we łzach,
opłakująca, że Jej dzieci są między sobą rozdarte nienawiścią i wojną.
Dnia 15 sierpnia 1233 roku Matka Boża miała pojawić się po raz
drugi, okryta żałobą, pełna boleści. Reakcją na te objawienia było to,
że wraz z sześcioma rówieśnikami, również florenckimi kupcami,
porzucił zajęcia i usunął się na ubocze, gdzie żył w ubóstwie i
pokucie. Założył z nimi pobożną konfraternię, która podejmowała
zadośćuczynienie za życie i grzechy współziomków. Z czasem
przeniosła się ona na Monte Senario. Jej członkowie rozważali Mękę
Pańską i mieli żywą cześć do Matki Bożej Bolesnej. Za Jej
natchnieniem w roku 1233 powołali nowy zakon, tzw. serwitów, czyli
sług Maryi. Jako wędrowni kaznodzieje przemierzyli Italię, Francję, Niemcy i Węgry. Dotarli
nawet do Polski. W 1304 r. Stolica Apostolska zatwierdziła ich Zakon. Istnieje on do dzisiaj.
Największą sławą okrył zakon św. Filip Benicjusz (+ 1285), który stał się prawodawcą tej rodziny
zakonnej i najwięcej przyczynił się do jej rozpowszechnienia. Niebawem powstał także zakon
żeński, serwitek, którego założycielką była św. Juliana Falconieri (1270-1341).
Św. Aleksy zmarł 17 lutego 1310 r. dożywszy 100 lat. Papież Benedykt XIII wszystkich siedmiu
współzałożycieli zakonu serwitów wyniósł do chwały ołtarzy (1725), a papież Leon XIII zaliczył
ich w poczet świętych.
5
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
18 lutego 2008 r.,
Poniedziałek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych - fioletowy
Zamyślenie wielkopostne Dn 9, 4b-10
Jaka to jest piękna modlitwa wypowiadana przez proroka Daniela. Modli się on do Pana, Boga
swojego, dzisiaj i ja musiał bym powtórzyć za prorokiem taką samą modlitwę. Jak bardzo jest
ona aktualna. Mam wrażenie, że nie straciła nic ze swojej aktualności, dlatego i wołam do Ciebie
Panie „Usłysz, Panie! Odpuść Panie! Panie, miej na uwadze i działaj niezwłocznie, przez wzgląd
na siebie samego, mój Boże! Bo Twojego imienia wzywano nad Twoim miastem i nad Twoim
narodem.”
PIERWSZE CZYTANIE
Dn 9,4b-10 Wyznanie grzechów
Czytanie z Księgi proroka Daniela
O Panie mój, Boże wielki i straszliwy, który dochowujesz wiernie przymierza tym, co Ciebie
kochają i przestrzegają Twoich przykazań! Zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, popełniliśmy nieprawość i
zbuntowaliśmy się, odstąpiliśmy od Twoich przykazań. Nie byliśmy posłuszni Twoim sługom,
prorokom, którzy przemawiali w Twoim imieniu do naszych królów, do naszych przywódców, do
naszych przodków i do całego narodu kraju. Tobie, Panie, należy się sprawiedliwość, nam zaś
wstyd na twarzach, jak to jest dziś: mieszkańcom Judy i Jerozolimy oraz całemu Izraelowi, bliskim
i dalekim we wszystkich krajach, do których ich wypędziłeś z powodu niewierności, jaką Ci
okazali. Panie! Wstyd na twarzach niech okrywa nas, naszych królów, naszych przywódców i
naszych przodków, bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie. Pan zaś, nasz Bóg, jest miłosierny i okazuje
łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, naszego Boga,
by postępować według Jego wskazań, które nam dał przez swoje sługi, proroków.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 79,8.9.11.13
Nie czyń nam, Panie, według naszych grzechów.
Nie pamiętaj nam win przodków naszych,
niech szybko nas spotka Twoje miłosierdzie,
bo bardzo jesteśmy słabi.
Wspomóż nas, Boże nasz, Zbawco,
dla chwały Twojego imienia nas wyzwól
i odpuść nam grzechy przez wzgląd na swoje imię.
Nie czyń nam, Panie, według naszych grzechów.
Niech jęk pojmanych dojdzie do Ciebie
i mocą Twojego ramienia ocal na śmierć skazanych.
My zaś, lud Twój i owce Twojej trzody
będziemy wielbić Ciebie na wieki
i przez pokolenia głosić Twoją chwałę.
Nie czyń nam, Panie, według naszych grzechów.
6
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Am 5,14
Chwała Tobie, Słowo Boże
Szukajcie dobra, a nie zła, abyście żyli,
a Pan Bóg będzie z wami.
Chwała Tobie, Słowo Boże
EWANGELIA
Łk 6,36-38 Odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie
sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a
będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane: miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i
opływającą wsypią w zanadrze wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie do pierwszego czytania.
Panie Ty jesteś sprawiedliwy. Tobie należy się chwała i cześć, masz dla ludzkości nieskończone
miłosierdzie. A my trwamy w grzechu, czasami nawet go nie czujemy, zobojętnieliśmy na
wszystko. Wydaj się nam, że możemy żyć, tak jak chcemy bo nasze życie jest nasze. Panie
dotknij moje serce wstydem, który pozwoli mi powrócić do Ciebie.
Zamyślenie do psalmu responsoryjnego.
Nie czyń nam Panie, według naszych grzechów, proszę Cię pokornie, bo jesteśmy słabi. Gdybyś
zaczął odpłacać nam według naszych postępków na wieki pogrążylibyśmy się w mroku
ciemności. Panie dziękuję Ci za Twoją miłość i sakrament pojednania.
Zamyśle przy czytaniu Ewangelii.
Otwarcie nie lubię jednej osoby z mojej grupy, wiem, że ona mnie też nie lubi. Nie znam jej
dobrze a ją oceniam, sądzę często tych, którzy nie żyją zgodnie z Twoimi przykazaniami. A może
to ja sama mimo, że wydaję się być blisko Ciebie, jestem daleko, bo moja modlitwa kuleje... Panie
pomóż mi modlić się za tę osobę i nie oceniać jej. Dziękuję Ci, że uczyniłeś mnie wolnym w jakiś
sposób od egoizmu, że umiem przyjść komuś z pomocą, tylko dzięki Tobie tak się dzieje. Już wiem,
że tyle sam mam ile innym z siebie dam.
„Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny.” To jest konkretna wskazówka dana
przez Mistrza. On powiedział jak mam żyć, jak mam postępować, jaki mam być. W tych słowach
jest również obiecana nagroda, ale ta nagroda może się również okazać karą. „Dawajcie, a będzie
wam dane”. Cóż więc takie otrzymam? Mogę liczyć na to co sam będę dawał i wszystko to co sam
dałem otrzymam zwrócone „miarą dobrą, natłoczoną, otrzęsioną i opływającą”.
Jezu, Ty pokazujesz mi jak mam żyć, prowadź mnie, abym stale podążał drogą miłości, stale szedł
za Tobą i mógł nazywać się Twoim uczniem. Panie mój niczego więcej nie pragnę, prowadź mnie,
każdego dnia przyciągaj mnie do Siebie.
7
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
Święci patronowie dnia dzisiejszego.
Błogosławiony Jan z Fiesoli - Fra Angelico, prezbiter
Guido (lub Guidolino) da Pietro urodził się około 1400 roku w Castello
Vecchio w Mugello (Toskania). W młodym wieku uczył się malarstwa
we Florencji. Kiedy w wieku 20 lat odczuł powołanie do życia
zakonnego, wstąpił do zreformowanego konwentu dominikanów w
Fiesole, który niedawno wybudował bł. Jan Dominici. Około 1420 roku
otrzymał od niego habit oraz to samo imię. Śluby złożył około 1425
roku.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich był dwa razy wikariuszem swojego
konwentu, a następnie jego przeorem. Wiernie wypełniał swoje
obowiązki zakonne, a w swoich dziełach malarskich przekazywał
braciom i wiernym Boże tajemnice, które kontemplował na modlitwie i
w czasie studium świętej prawdy. Wezwany do Rzymu przez papieża
Eugeniusza IV, wymalował dwie kaplice w kościele św. Piotra i w
Pałacu Watykańskim. Na polecenie papieża Mikołaja V przyozdobił jego prywatną kaplicę i
prywatny apartament (1445-1449). Pracował także w Kortonie, w konwencie św. Dominika (1438
r.) i w katedrze w Orvieto (1447 r.).
Gdy zawakowało biskupstwo florenckie, Eugeniusz IV zaproponowano
jego objęcie Janowi. Brat Jan błagał papieża, aby nie musiał przyjmować
tego obowiązku. "Był nie mniej znakomitym malarzem, jak i
miniaturzystą, i niezwykle przykładnym mnichem" - zapisał Giorgio
Vasari. Jego głównym źródłem natchnienia było Pismo Święte. Był
człowiekiem prostym i uczciwym, ubogim i pokornym. Także jego
malarstwo jest pełne kontemplacji Bożego piękna, a zarazem proste. Ze
względu na to, że umiał połączyć cnotliwe życie ze sztuką, otrzymał
przydomek Beato Angelico - anielski. Szeroko rozeszła się sława jego
świętości i talentu.
Zmarł w Rzymie 18 lutego 1455 roku, w konwencie Santa Maria sopra
Minerva, gdzie do dzisiaj nad posadzką bazyliki znajduje się jego grób z
marmurową podobizną. Beatyfikowany został przez Jana Pawła II w 1982
roku. W Polsce jest patronem historyków sztuki.
Święty Teotoniusz, zakonnik
Teotoniusz urodził się ok. 1080 r. w Ganfei w Hiszpanii. Był
siostrzeńcem biskupa Kresconiusza z Coimbry w Portugalii. Tam też
zdobył wykształcenie i został archiprezbiterem Viseu. Okazał się być
zdolnym kaznodzieją, wiodącym życie święte i surowe. Porzucił
godność archiprezbitera, aby móc udać się z pielgrzymką do Ziemi
Świętej. Po powrocie, na nowo podjął pracę w Viseu. Kiedy królowa i
jej mąż przekonywali go do przyjęcia biskupstwa, Teotoniusz coraz
częściej myślał o odejściu od świata.
W każdy piątek Teotoniusz miał zwyczaj odprawiać uroczystą Mszę w
intencji dusz cierpiących w czyśćcu. Po Mszy odbywała się procesja na
cmentarz, w której brało udział bardzo wielu mieszkańców; zbierane w
8
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
tym czasie jałmużny Teotoniusz przeznaczał na pomoc ubogim.
Teotoniusz potrafił jednak napiętnować błędy i grzechy. Nawet najpotężniejsi czuli przed nim
respekt. Kiedy owdowiała królowa oraz hrabia Ferdynand (których związek wywoływał skandal)
pojawili się na jednym z jego kazań, Teotoniusz w ostrych słowach, w oczywisty sposób
skierowanych do nich, potępił ten stan; obydwoje się nawrócili. Kiedy innym razem ubierał szaty,
by odprawić uroczystą Mszę o Najświętszej Dziewicy, dostał wiadomość od obecnej w kościele
królowej, która prosiła, by skrócił celebrację. Teotoniusz odpowiedział, że składa Ofiarę, by uczcić
Monarchę, nad którym nie ma ważniejszej osoby na ziemi - i że królowa może śmiało wyjść z
kościoła lub w nim pozostać.
Po powrocie z powtórnej pielgrzymki do Ziemi Świętej, przyłączył się do Tellusa, który w
Coimbrze ufundował nowy klasztor augustianów. Został jego przeorem. Był wielce szanowany
przez króla Alfonsa Portugalskiego i królową Matyldę, która nie szczędziła kosztowności, by
obdarować klasztor. Teotoniusz nieugięcie walczył o dokładne i rzetelne odmawianie codziennego
oficjum - nigdy nie pozwalał, by modlić się pospiesznie albo niewyraźnie. Orędownictwu
Teotoniusza król przypisywał zwycięstwo nad wrogami i powrót do zdrowia; w ramach
wdzięczności zgodził się na prośbę Teotoniusza i uwolnił wszystkich uwięzionych przez siebie
chrześcijan mozarabskich.
Teotoniusz zmarł w 1166 r. Do dziś jego kult w Hiszpanii jest żywy.
9
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
19 lutego 2008 r.
Wtorek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych - fioletowy
Zamyśleni wielkopostne Iz 1, 10. 16-20
Co to jest nawrócenie? Sam Pan Bóg mówi o tym żeby odwrócić się od zła, ale czy chodzi w tym
tylko o to żeby nie robić nic złego? To chyba jednak trochę za mało, chyba potrzeba czegoś
więcej. Zaprawiać się w dobrym, troszczyć się o sprawiedliwość. Nie wystarczy jedynie nie
czynić zła, nie wystarczy odwrócić się od niego, trzeba jeszcze czynić dobro, tak właśnie to jest
prawdziwe nawrócenie, zmiana mentalności, przemiana życia, a nie tylko porzucenie zła i złych
skłonności, to niestety trochę za mało. Zadziewające słowa wypowiedziana tak dawno temu, a
ile w nich dzisiejszych czasów.
PIERWSZE CZYTANIE
Iz 1,10.16-20 Przestańcie czynić zło, zaprawiajcie się w dobrym
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Słuchajcie słowa Pana, wodzowie sodomscy, daj posłuch prawu naszego Boga, ludu Gomory:
„Obmyjcie się, bądźcie czyści. Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu. Przestańcie
czynić zło. Zaprawiajcie się w dobrem. Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie
uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, stawajcie w obronie wdowy. Chodźcie i spór ze Mną
wiedźcie, mówi Pan. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby
czerwone były jak purpura, staną się jak wełna. Jeżeli będziecie ulegli i posłuszni, dóbr
ziemskich będziecie zażywać. Ale jeśli się zatniecie w oporze, miecz was wytępi. Albowiem usta
Pana to wyrzekły”.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 50,8-9.16bc-17.21 i 23
Temu, kto prawy, ukażę zbawienie.
„Nie oskarżam cię za twe ofiary,
bo twoje całopalenia zawsze są przede Mną.
Nie przyjmę z twego domu cielca
ani kozłów ze stad twoich”.
Temu, kto prawy, ukażę zbawienie.
„Czemu wymieniasz moje przykazania
i na ustach masz moje przymierze?
Ty, co nienawidzisz karności,
a słowa moje odrzuciłeś za siebie?
Temu, kto prawy, ukażę zbawienie.
Ty tak postępujesz, a Ja mam milczeć?
Czy myślisz, że jestem do ciebie podobny?
Kto składa ofiarę dziękczynną, ten cześć Mi oddaje,
a tym, którzy postępują uczciwie, ukażę Boże zbawienie”.
Temu, kto prawy, ukażę zbawienie.
10
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Ez 18,31
Chwała Tobie, Słowo Boże
Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy
i utwórzcie sobie nowe serca i nowego ducha.
Chwała Tobie, Słowo Boże
EWANGELIA
Mt 23,1-12 Strzeżcie się pychy i obłudy
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: „Na katedrze Mojżesza zasiedli
uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz
uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do
uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe
uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają
frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą,
by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Wy zaś nie pozwalajcie nazywać
się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na
ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten, który jest w niebie. Nie
chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo tylko jeden jest wasz Mistrz, Chrystus.
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się
poniża, będzie wywyższony”.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie do pierwszego czytania.
Panie nawołujesz nas współczesny Twój Lud do słuchania Ciebie do czynienia dobra, do bycia
sprawiedliwymi. Pragniesz abyśmy rozmiłowali się w tym co dobre, abyśmy stawali w obronie
sierot i wdów. Obiecujesz, że swoją mocą wybielisz nasze grzechy, ale chcesz serc naszych
skruszonych, a nie zatwardziałych. Wiesz, że nikt nie ostoi się pod wpływem Twego gniewu,
proszę Cię Panie zwiąż mnie tak abym nie uciekł.
Zamyślenie do psalmu responsoryjnego.
Tylko ten kto jest prawy dostąpi zbawienia. Panie proszę uczyń mnie czystym, abym wyzbył się
kłamstwa, pozerstwa i tego, co niegodne. Aby ludzie patrząc na mnie nie byli zgorszeni. Aby zanim
im powiem o Tobie, patrząc na mnie sami o Ciebie zapytali, abym był wierny tylko Tobie.
Zamyślenie przy czytaniu Ewangelii.
Panie ja chcę być Twym sługą. Ty mistrzu mów do mnie, abym przepełniał się Twoją
miłością, Twym słowem, pokojem i prawdą. Niech ogarnie mnie Twa łaska i gotowość do
prawdziwego głoszenia Twego Królestwa, obym nigdy nie był jak faryzeusz, który głosi ale sam
nie czyni tego, o czym mówi.
W słowach Jezusa bardzo często słychać wypowiedzi o pokorze. Można nawet odnieść
wrażenie, że pokora jest najważniejsza. „Największy z was niech będzie waszym sługą” to zaledwie
jedno ze zdań które powinno mi wskazać właściwą drogę. Ale przecież Mistrz nie tylko mówił, On
również swoim przykładem uczył jak być pokornym, przecież „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby
mu służono, ale aby służyć”.
11
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
Dobry Jezu, za Twoim przykładem pragnę podążać, naucz mnie pokory, naucz mnie jak wyzbyć się
wszelkich przejawów pych, abym jeszcze bardziej do Ciebie przylgnął i jeszcze bardziej potrafił
Cię naśladować.
Święci patronowie dnia dzisiejszego.
Święty Konrad z Piacenzy, pustelnik
Konrad Confalonieri urodził się około roku 1290 w zamożnej, włoskiej rodzime. Za młodu obrał
sobie zawód rycerski. W roku 1313 w czasie polowania rozpalił ognisko dla wypłoszenia zwierzyny
i wywołał pożar. Nie zdawał sobie sprawy, jak żywiołową klęskę wywoła tym czynem. Namiestnik
Piacenzy, Galeazzo Visconti, skazał na śmierć przypadkowo przyłapanego w lesie człowieka,
podejrzanego o umyślny pożar lasu. Gdy Konrad się o tym dowiedział, natychmiast zgłosił się do
namiestnika i wyznał swoją winę. Wynagrodził też pieniężnie wyrządzoną miastu szkodę. Oddał na
ten cel cały swój majątek. Wydarzenie to stało się przełomem religijnym w życiu jego i małżonki,
która wstąpiła do klasztoru klarysek w Piacenzy.
Konrad natomiast zaczął prowadzić żywot wędrownego ascety. Wstąpił w 1315 r. do III zakonu św.
Franciszka. Jako pielgrzym pokutny nawiedził wiele sanktuariów Italii. Osiadł w 1343 r. jako
pustelnik w dolinie Noto koło Syrakuz na Sycylii, gdzie wiódł życie pełne wyrzeczenia. Posiadał
dar prorokowania. Zmarł 19 lutego 1351 r. Pochowano go w Noto, w kościele Św. Mikołaja. W
roku 1485 jego śmiertelne szczątki umieszczono w srebrnej trumnie. Papież Urban VIII jego kult
zatwierdzony dla diecezji syrakuskiej w roku 1515, potem rozszerzony na całą Sycylię (1544),
rozciągnął także na zakony franciszkańskie (1625).
12
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
20 lutego 2008 r.,
Środa II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych - fioletowy
Zamyślenie wielkopostne Jr 18, 18-20
Nie zważając na nic muszę iść i głosić słowo Pana. Nie tylko ustami bo wtedy może ono pozostać
puste, najważniejsze żebym robił to całym swoim życiem. Nie zważając na nic, na to, że będą mnie
wyśmiewać, ani na to, że nie jeden będzie pukał się w czoło. Pan jest zawsze ze mną, On mnie
będzie umacniał i On mnie poprowadzi. Ja muszę tylko głosić jego chwałę.
PIERWSZE CZYTANIE
Jr 18,18-20 Modlitwa prześladowanego Jeremiasza
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Niegodziwi rzekli: „Chodźcie, uknujemy zamach na Jeremiasza. Bo przecież nie zabraknie
kapłanowi pouczenia ani mędrcowi rady, ani prorokowi słowa. Chodźcie, uderzmy go językiem, nie
zważajmy wcale na jego słowa”. Usłysz mnie, Panie, i słuchaj głosu moich przeciwników. Czy
złem za dobre się płaci? A oni wykopali dół dla mnie. Wspomnij, jak stawałem przed Tobą, aby się
wstawiać za nimi, aby odwrócić od nich Twój gniew.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 31,5-6.14.15-16
Wybaw mnie, Panie, w miłosierdziu swoim.
Wydobądź mnie z sieci zastawionej na mnie,
bo Ty jesteś moją ucieczką.
W ręce Twoje powierzam ducha mego:
Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże.
Wybaw mnie, Panie, w miłosierdziu swoim.
Słyszałem bowiem, jak wielu szeptało:
„Trwoga jest dokoła!”
Gromadzą się przeciw mnie,
zamierzając odebrać mi życie.
Wybaw mnie, Panie, w miłosierdziu swoim.
Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie,
i mówię: „Ty jesteś moim Bogiem”.
W Twoim ręku są moje losy,
wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców.
Wybaw mnie, Panie, w miłosierdziu swoim.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
J 8,12b
Chwała Tobie, Słowo Boże
Ja jestem światłością świata,
kto idzie za Mną, będzie miał światło życia.
Chwała Tobie, Słowo Boże
13
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
EWANGELIA
Mt 20,17-28 Syn Człowieczy zostanie wydany na ukrzyżowanie
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: „Oto
idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie.
Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a
trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi
synami i upadając Mu do nóg, o coś Go prosiła. On ją zapytał: „Czego pragniesz?” Rzekła Mu:
„Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po
lewej Twej stronie”. Odpowiadając Jezus rzekł: „Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich,
który Ja mam pić?” Odpowiedzieli Mu: „Możemy”. On rzekł do nich: „Kielich mój pić będziecie.
Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym,
dla których mój Ojciec je przygotował”. Gdy dziesięciu to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch
braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy
dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się
wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie
waszym niewolnikiem. Na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby
służyć i dać swoje życie na okup za wielu”.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie do pierwszego czytania.
Jeremiasz głosił Twoją naukę, był dobry i sprawiedliwy. A ludzie mu urągali słowem, uknuli na
niego zamach. A on się modlił do Ciebie, abyś wspomniał na to jak się za nich modlił. Panie dodaj
mi siły i naucz mnie modlitwy za moich wrogów, obym zawsze potrafił im błogosławić, gdy oni m
złorzeczą
Zamyślenie do psalmu responsoryjnego.
Panie wybaw mnie z zasadzek, jakie zastawili na mnie ludzie, odkup moje winy i weź w opiekę
ducha mego. Panie w Tobie pokładam ufność i nie zawstydzę się na wieki. Dziękuję, że zawsze
mogę do Ciebie wołać, że Ty jesteś, wiesz o wszystkim, co mnie spotyka, proszę Cię o ochoczego
Ducha Twego do modlitwy, abym jej nie zaniedbywał i nie wołał do Ciebie tylko wtedy, gdy już
naprawdę wszystko się wali i jestem bezradny jak dziecko.
Zamyślenie przy czytaniu Ewangelii.
Matka synów Zebedeusza poprosiła Cię Panie o miejsce dla swoich synów po Twojej
prawicy i po lewej stronie. Jednak Ty powiedziałeś, że miejsce to przypadnie tym, którym
przygotował je Twój Ojciec. Porządek Twego królestwa jest odmienny od porządku tego świata.
Wielkim nie jest ten, kto jest bogaty i ten kto ma władze, ale ten kto jest sługą i niewolnikiem
innych. Ty Panie uczysz mnie bycia wielkim, na swój wzór, ponieważ sam byłeś sługą i oddałeś
swoje życie za okup wielu. Pomóż mi naśladować Ciebie w moich relacjach z ludźmi, naucz pokory
i miłości aż po krzyż.
Jezus zapowiada swoją mękę. Mówi o tym, że będzie cierpiał, że musi umrzeć. Dla uczniów
jednak nie to jest ważne, ważna jest władza, chcą siedzieć jeden po prawej drugi po lewej stronie.
Nie rozumieją o co tak naprawdę chodzi, nie rozumieją jak powinna być ich droga, gdzie jest cel
drogi którą powinni kroczyć. Jezus zwraca mi uwagę, że muszę służyć, być sługą, niewolnikiem,
14
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
przez uniżenie jest droga do wywyższenia, przez miłość do chwały. Nie odwrotnie, podążać za
Jezusem to znaczyć służyć i oddać swoje życie tak jak On mój Mistrz.
Panie Jezu Chryste, za Tobą pragnę podążać i Tobie jedynie pragnę służyć. Panie pozwól mi być
Twoim uczniem, pozwól mi za Tobą podążać daj mi wytrwałość i mądrość, abym mógł zrozumieć
Twoją naukę i realizować ją w życiu.
Święci patronowie dzisiejszego dnia
Święty Zenobiusz, prezbiter i męczennik
Zenobiusz był lekarzem i kapłanem w Sydonie (Liban). Historyk kościelny Euzebiusz z Cezarei (+
340) zapisał: "W Antiochii chrześcijanie przez swą wytrwałość, posuniętą do śmierci, uwielbili
Boże Słowo. [...] Zenobiusz, najlepszy z lekarzy, śmierć poniósł wśród strasznych męczarni,
zadawanych mu w boki". Stało się to około 310 roku. Według tej relacji św. Zenobiusz miał
ponieść śmierć męczeńską wraz ze swoim biskupem w Antiochii Syryjskiej, która była wówczas
stolicą prowincji rzymskiej. Niestety, nie zachowała się data tego wydarzenia. Przypuszcza się, że
było to ok. 310 r.
15
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
21 lutego 2008 r.
Czwartek II tygodnia Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych – fioletowy
Zamyślenie wielkopostne Jr 17,5-10
Zadaję sobie pytanie kim jestem? Czy mężem błogosławionym, czy tym, przeklętym. Często wydaj
mi się że wszystko potrafię sam, mam tyle siły, ale ciągle jak ślepiec błądzę w ciemności, nie znam
drogi, którą mam podążać. Zawsze okazuje się, ze Ty jesteś jedyną właściwą drogą Panie. Uczyń
moje serce stałym, takim które zawsze będzie Ci wierne, będzie mądre i oby moje czyny były
takimi , jakim Ty błogosławisz. Powietrzem moim Jest obecność Twoja, powszednim chlebem
mym Twe Żywe Słowo, bo bez Ciebie nie mogę już żyć i nie chcę Panie.
PIERWSZE CZYTANIE
Jr 17,5-10 Błogosławiony, kto ufa Bogu
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
To mówi Pan Bóg: „Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje
swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. Jest on podobny do dzikiego krzaka na stepie. Nie
dostrzega, gdy przychodzi szczęście. Wybiera miejsca spalone na pustyni, ziemię słoną i
bezludną. Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją! Jest on
podobny do drzewa zasadzonego nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi. Nie
obawia się, skoro przyjdzie upał, bo utrzyma zielone liście. Także w roku posuchy nie doznaje
niepokoju i nie przestaje wydawać owoców. Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i
niepoprawne. Któż je zgłębi? Ja, Pan, badam serce i doświadczam sumienie, bym mógł każdemu
oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków”.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 1,1-2.3.4 i 6
Błogosławiony, kto zaufał Panu.
Błogosławiony człowiek, który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
Błogosławiony, kto zaufał Panu.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie,
liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.
Błogosławiony, kto zaufał Panu.
Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
a droga występnych zaginie.
Błogosławiony, kto zaufał Panu.
16
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
J 8,12b
Chwała Tobie, Słowo Boże
Błogosławieni, którzy w sercu dobrym i szlachetnym zatrzymują słowo Boże
i wydają owoc przez swoją wytrwałość..
Chwała Tobie, Słowo Boże
EWANGELIA
Łk 16,19-31 Przypowieść o Łazarzu i bogaczu
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus powiedział do faryzeuszów: „Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i
bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami,
imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i
lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz
i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka
Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: «Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij
Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w
tym płomieniu». Lecz Abraham odrzekł: «Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a
Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między
nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może
ani stamtąd do nas się przedostać». Tamten rzekł: «Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu
mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to
miejsce męki”. Lecz Abraham odparł: «Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają».
«Nie, ojcze Abrahamie, odrzekł tamten, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się
nawrócą». Odpowiedział mu: «Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych
powstał, nie uwierzą»„.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie do psalmu responsoryjnego.
Będę śpiewał Tobie mocy moja, Ty Panie jesteś mą nadzieję. Tobie ufam i bać się nie będę.
Panie spraw abym nigdy nie zapomniał tych słów, które wiele razy śpiewam, słyszę, abym
autentycznie przyjął je do swego serca i każdego dnia stawał przed Tobą w prawdzie, z tym co
mam w duszy, myślach i tym ,co niosę w mych dłoniach.
Zamyślenie przy czytaniu Ewangelii.
Znam bardzo dobrze tę historię o Łazarzu i bogaczu, który nie miał za życia na ziemi litości nad
biednym Łazarzem. Po śmierci cierpiał zaś w ogniu piekielnym. Wiedząc o tym jak żyją jego
bracia, poprosił Abrahama o to aby wysłał na ziemię Łazarza do domu swojego ojca, aby
przestrzegł braci przed mękami jakich on doznaje za swoje życie. Jedna on odpowiedział mu, że
jeśli nie słuchają Mojżesza i Proroków to nikt umarły im nie pomoże i nie uwierzą. Panie naucz
mnie ufać Twoim słowom, przykazom jaki i obietnicom. Daj mi świadomość tego, że one
wszystkie się spełnią, a ja zostanę osądzony, z każdego czynu. Pomóż mi żyć Twoją nauką, abym
nie musiał przed Tobą uciekać ze wstydem.
17
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
Świeci patronowie dzisiejszego dnia
Święty Piotr Damian, biskup i doktor Kościoła
Piotr urodził się w 1007 roku w Rawennie, w licznej i niezamożnej
rodzinie. Matka, zniechęcona licznym potomstwem, porzuciła niemowlę.
Ledwie żywe odnalazł je ktoś z sąsiadów i oddał matce. Po zbyt wczesnej
śmierci rodziców Piotr znalazł drugą, lepszą matkę, w ukochanej siostrze,
Rozelinie, oraz w starszym bracie, Damianie, od którego też przejął imię,
Damian (Damiani). Początkowo brat obchodził się z Piotrem surowo.
Święty musiał paść u niego świnie. Kiedy jednak poznał się na
niezwykłych zdolnościach brata, za poradą siostry oddał go na studia do
Rawenny, potem do Faenzy i Parmy.
Po przyjęciu święceń kapłańskich został wykładowcą w jednej ze szkół
parafialnych. Po pewnym czasie zrezygnował z czynnego życia. Udał się
na pustkowie, a potem do klasztoru benedyktynów-eremitów. Został
mnichem, a następnie w 1043 r. opatem eremu w Ponte Avellana.
Odnowił życie zakonne. Stał się doradcą wielu klasztorów i kierownikiem
duchowym wielu uczniów, którzy garnęli się do niego. Ponieważ
opactwo, w którym przebywał, nie było zdolne ich wszystkich pomieścić,
założył dwa inne i ułożył dla nich osobną regułę. Z biegiem lat powstały dalsze ośrodki pustelnicze:
w Marchii, Umbrii, Romanii i w Abruzzach. Piotr Damiani był przyjacielem kolejnych cesarzy:
Ottona III i Henryka IV, doradcą papieży: Klemensa II, Damazego II, Leona IX i Stefana II. Ten
ostatni mianował go w 1057 r. biskupem Ostii i kardynałem.
Piotr Damiani pracował nad wewnętrzną odnową Kościoła. Bolał bardzo nad Kościołem
Chrystusowym, dręczonym wówczas chorobą symonii i inwestytury. Władcy i możni panowie
świeccy pod pozorem zasług, jakie położyli dla kościołów lokalnych, żądali dla siebie w zamian
przywilejów mianowania duchownych na stanowiska proboszczów, przełożonych klasztorów,
rektorów świątyń, a nawet biskupów. Panowie ci ponadto jako fundatorzy i opiekunowie kościołów
rezerwowali sobie także kontrolę nad majątkami, które do tych kościołów przydzielili, i mieszali się
w wewnętrzne sprawy Kościoła. Św. Piotr Damiani szeregiem pism zwalczał te nadużycia.
Wielokrotnie bywał legatem papieskim na synodach oraz wielokrotnie pełnił funkcję mediatora.
Mikołaj II wysłał go do Mediolanu w charakterze swojego legata, by w diecezji tamtejszej
zaprowadził konieczne reformy. Papież Aleksander II trzymał św. Piotra stale przy sobie jako
doradcę. W roku 1062 zlecił mu misję we Francji, by załagodził spór między biskupem Macon, a
słynnym opactwem benedyktyńskim w Cluny. Z tej okazji Święty załatwił także sporne sprawy
wśród biskupów: Reims, Sens, Tours, Bourges i Bordeaux. Po drodze starzec odbył pielgrzymkę do
grobów św. Majora i św. Odylona w Sanvigny. W roku 1069 udał się św. Piotr Damiani do
Frankfurtu nad Menem, gdzie zdołał przekonać cesarza Henryka IV, by nie opuszczał swojej
prawowitej małżonki, Berty. W roku 1071 jako legat papieski współuczestniczył w konsekracji
kościoła benedyktynów na Monte Cassino, w roku następnym przybył do Rawenny, by tamtejszego
biskupa, Henryka, pojednać ze Stolicą Apostolską.
W drodze powrotnej w nocy z 22 na 23 lutego 1072 r. zaskoczyła go śmierć w klasztorze
benedyktynów w Faenzy. Wielki znawca Biblii i Ojców Kościoła oraz znakomity prawnik
kanonista. W roku 1354 jego relikwie przeniesiono do wspaniałego grobowca, wystawionego ku
jego czci w tymże kościele. Od roku 1898 jego śmiertelne szczątki spoczywają w katedrze, w
osobnej kaplicy.
18
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
Piotr Damiani należał także do najpłodniejszych pisarzy swoich czasów. Pisał rozprawy o stanie
Kościoła i jego naprawie. Piętnował w nich zakorzenione nadużycia, symonię i nieobyczajność
kleru. Zachował się wśród jego licznej korespondencji także list do antypapieża, Honoriusza, z
pogróżkami kar Bożych. Napisał osobną rozprawę w obronie praw papieża i jego absolutnej
niezawisłości od cesarza w sprawach kościelnych. Z dzieł ascetycznych wymienić należy piękną
rozprawę o życiu pustelniczym. Święty przedstawił je w tak ponętnych barwach, że pociągnął nim
bardzo wielu ludzi do zakonu kamedułów, któremu on właśnie zapewnił największy rozwój. Jedyny
to w obecnych czasach istniejący jeszcze zakon pustelników. Św. Piotr Damiani zostawił po sobie
ok. 240 utworów poetyckich, 170 listów, 53 kazania, 7 życiorysów i kilka rozpraw. Papież Leon
XII zatwierdził w roku 1821 kult św. Piotra Damiani i ogłosił go doktorem Kościoła.
W ikonografii św. Piotr przedstawiany jest jako biskup w mitrze, jako kardynał w cappa magna lub
jako mnich w habicie. Atrybuty: anioł trzymający kapelusz kardynalski, cappa magna, czaszka,
krucyfiks.
19
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
22 lutego 2008 r.
Piątek II tygodnia Wielkiego Postu
Katedry św. Piotra, Apostoła – święto
Kolor szat liturgicznych - biały
Zamyślenie wielkopostne 1 P 5,1-4
Panie dziś chciałbym prosić Cię za wszystkich kapłanów, aby byli prawdziwymi pasterzami,
którzy z ojcowską miłością opiekują się swoją trzodą. Aby służyli Kościołowi Twemu z
oddaniem i miłością. Niech będą ludźmi prawdy, których warto naśladować i wspierać w
momentach prześladowań Kościoła.
PIERWSZE CZYTANIE
1 P 5,1-4 Starszy, a przy tym świadek cierpień Chrystusa
Czytanie z Pierwszego listu świętego Piotra Apostoła
Najmilsi: Starszych, którzy są wśród was, proszę ja, również starszy, a przy tym świadek
Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić: paście stado Boże, które
jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na
niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla
stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 23, 1-2a.2b-3.4.5.6
Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
Pan jest moim pasterzem,
niczego mi nie braknie.
Pozwala mi leżeć
na zielonych pastwiskach.
Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.
Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska
są moją pociechą.
Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem,
a kielich mój pełny po brzegi.
Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni mego życia
20
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.
Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Mt 16,18
Alleluje, Alleluja, Alleluja
Ty jesteś Piotr - Opoka,
i na tej opoce zbuduję mój Kościół,
a bramy piekielne go nie przemogą.
Alleluje, Alleluja, Alleluja
EWANGELIA
Mt 16,13-19 Tobie dam klucze królestwa niebieskiego
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają
Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze
inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie
uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu
rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego,
lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej
opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa
niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi,
będzie rozwiązane w niebie”.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie do psalmu responsoryjnego.
Panie Ty jesteś moim pasterzem, dzięki Tobie nie brak mi niczego. Jeśli tylko zawołam
wydobywasz mnie z ciemnej doliny, śpieszysz mi z pomocą, bronisz mnie przed wrogami,
zapraszasz do swego stołu mimo, że nie jestem tego godzien. Jesteś mi wierny, Twa łaska trwa na
wieki, a dobroć Twa potężna jest. Przy Tobie mogę być prawdziwy, Ty jesteś moim wytchnieniem,
spokojem i odpoczynkiem, z Tobą nie mam kogo i czego się lękać. Ważne jest tylko jedno, czy
naprawdę uczyniłem Cię Panem mojego życia, mym największym przyjacielem i zbawcą? Każdego
dnia usiłuję odpowiadać sobie na to pytanie, wybacz mi że zawodzę, proszę chwyć mnie i nieś
niech niebo bliżej będzie, nawet gdy ja opadam z sił i zanurzam się w ciemności grzechu...
Zamyślenie przy czytaniu Ewangelii.
Błogosławiony Szymon syn Jony, bo objawił Pan objawił mu wielką tajemnicę. Nie jestem w stanie
zrozumieć kim jest Jezus, taka wiedza przerasta mnie jako człowieka. Ta prawda musi musiała mi
zostać objawiona. Sam Bóg obdarzył mnie łaska do tego, abym potrafił wypowiedzieć wielką
prawdę, prawdę o tym, że Jezus jest moim Panem i Zbawicielem.
Panie dziękuje Ci za dar wiary, dziękuję za to, że mogę powtórzyć dziś za św. Piotrem Ty jesteś
Mesjasz Syn Boga żywego. Proszę Cię Panie pogłębiaj nieustannie moją wiarę i umacniaj mnie, tak
żebym nigdy nie zwątpił.
21
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
Świeci patroni patronowie dzisiejszego dnia
Katedry świętego Piotra, Apostoła
Do roku 1969 Kościół łaciński obchodził dwa święta związane ze Stolicą
Piotrową: Katedry św. Piotra w Rzymie (18 I) i Katedry św. Piotra w
Antiochii (22 II). W nowej reformie liturgii oba te święta zostały
połączone w jedno pod brzmieniem ogólnym: Katedry św. Piotra.
Od IV w. chrześcijanie rzymscy znali i obchodzili święto Katedry
świętego Piotra, wspominając, że Apostoł był biskupem tego miasta. W
ten sposób składali hołd św. Piotrowi za to, że właśnie w Rzymie założył
gminę chrześcijańską i miasto obrał za stolicę chrześcijaństwa. Ponieważ
jednak święto wypadało dawniej często podczas postu, dlatego w wielu
stronach, np. w Galii, zaczęto je obchodzić 18 stycznia. Z biegiem lat
ustaliły się zwyczajowo dwa święta: 18 stycznia Katedry św. Piotra w
Rzymie, a 22 lutego Katedry św. Piotra w Antiochii. Według bowiem
bardzo dawnej tradycji św. Piotr miał najpierw założyć swoją stolicę prymasa Kościoła
Chrystusowego w Antiochii, gdzie przebywał kilka lat, zanim udał się ok. 42 roku do Rzymu i tam
poniósł śmierć męczeńską. W 1558 roku papież Paweł IV ustalił ostatecznie 18 stycznia jako
pamiątkę wstąpienia na tron rzymski św. Piotra, a 22 lutego na obchód święta objęcia stolicy w
Antiochii. Oba święta obchodzone początkowo w Rzymie Paweł IV rozszerzył obowiązkowo na
cały Kościół Łaciński.
W bazylice św. Piotra w Rzymie za głównym ołtarzem, w absydzie, jest tron (katedra), na którym
miał zasiadać św. Piotr. Do V w. znajdował się on w baptysterium bazyliki Św. Piotra. Drogocenna
relikwia składa się jedynie z wielu kawałków drewna, spojonych od dawna bogato zdobionymi
płytami z kości słoniowej. Słynny budowniczy bazyliki Św. Piotra, Jan Wawrzyniec Bernini (+
1680), zamknął ów tron w potężnej, marmurowej budowli. Ta właśnie katedra stała się symbolem
władzy zwierzchniej w Kościele Chrystusa tak w osobie świętego Piotra, jak również jego
następców. Święto więc obecne jest przeto z jednej strony aktem wdzięczności Rzymian za to, że
św. Piotr wyróżnił ich miasto tak chlubnie, z drugiej zaś strony jest okazją dla wiernych Kościoła
okazania następcom św. Piotra wyrazu hołdu. Tron, na którym zasiadał św. Piotr, obecny stale w
kościele, gdzie papież odprawia nabożeństwa i sprawuje liturgię dnia, jest nieustannym
świadectwem, że biskupi rzymscy mają tę samą władzę nad Kościołem Chrystusa, jaką miał Piotr;
że następcami Piotra mogą być tylko biskupi rzymscy.
Teksty ewangeliczne podają nam wiele przykładów, że Chrystus Pan spomiędzy wszystkich
Apostołów wyróżniał w sposób szczególniejszy św. Piotra. Warto przypomnieć w tym miejscu
dwa: obietnicę prymatu i jej wypełnienie:
"[...] I ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy
piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na
ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w
niebie" (Mt 16, 18-19).
Wspomniany tekst znajduje się we wszystkich starożytnych kodeksach i przekładach. W jego więc
autentyczność nie można naukowo wątpić. Słowa obietnicy są skierowane jasno i wyraźnie tylko do
św. Piotra. Skierował zaś je Pan Jezus publicznie, wobec wszystkich Apostołów. Obrazy: opoka,
klucze, władza związywania i rozwiązywania - to wszystko są znane powszechnie symbole władzy.
Pan Jezus faktycznie oddał św. Piotrowi najwyższą władzę w swoim Kościele:
"Gdy spożywali śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy Mnie
22
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
miłujesz więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do
niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy
miłujesz Mnie?» Odparł Mu: »Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce
moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr,
że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz,
Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje»." (J 21, 15-17)
Chrystus w przekazaniu władzy posłużył się znanym powszechnie symbolem owczarni i pasterza.
W słowach niedwuznacznych, wobec świadków - Apostołów, uczynił Piotra pasterzem swojej
owczarni. Ojcowie Kościoła przez termin "baranki" rozumieją wiernych, a przez wyraz "owce" -
matki tychże baranków, czyli biskupów i kapłanów Kościoła.
Piotr faktycznie sprawował najwyższą władzę w Kościele po wniebowstąpieniu Pana Jezusa. Mamy
na to wiele dowodów, które nam przekazał św. Łukasz w Dziejach Apostolskich. To Piotr
proponuje w miejsce Judasza wybór następcy (Dz 1, 15-26). Jego propozycja zostaje przyjęta. Piotr
wychodzi z inicjatywą wyboru diakonów dla posługiwania ubogim (Dz 6, 1-6). Przemawia do
tłumu w dzień Zesłania Ducha Świętego (Dz 2, 5-38) i do najwyższej Rady żydowskiej (Dz 4,
5-12). Piotr został aresztowany przez Heroda jako głowa Kościoła (Dz 12, 1-19). To w końcu Piotr
zdecydował na soborze apostolskim, że ewangelizację rozszerzono także na pogan i że neofitów
nawróconych z pogaństwa zwolniono z nakazów mozaizmu (Dz 15, 1-12).
Współcześnie wśród chrześcijan istnieją jednak spory dotyczące zakresu władzy papieża. Dla tych
powodów miał prawo Sobór Watykański I (1870) wydać następujące orzeczenie dogmatyczne:
"Nauczamy przeto i orzekamy, według świadectw Ewangelii, że Chrystus Pan bezpośrednio i
wprost św. Piotrowi Apostołowi obiecał i powierzył prymat władzy nad całym Kościołem Bożym...
Jeśliby tedy kto powiedział, że św. Piotr Apostoł nie jest przez Chrystusa Pana ustanowiony
księciem wszystkich Apostołów i głową widzialną całego Kościoła walczącego, albo że otrzymał
on od tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa wprost i bezpośrednio tylko honorowy a nie prawdziwy
prymat władzy, niech będzie wyklęty".
O pobycie św. Piotra w Rzymie piszą Ojcowie apostolscy. Św. Klemens I Rzymski (koniec wieku
I) pisze o męczeńskiej śmierci św. Piotra i Pawła w Rzymie (1 Kor 5). Św. Ignacy (+ 107) w Liście
do Rzymian: "Nie jak Piotr i Paweł rozkazuję wam" (Rz 4). Św. Papiasz (I-II w.) podaje, że Marek
napisał Ewangelię wtedy, gdy Piotr był w Rzymie (Euzebiusz, Historia Kościoła, III, 39). Św.
Ireneusz (+ 202): "Mateusz wydał między Żydami w ich języku Ewangelię wtedy, gdy Piotr i Paweł
w Rzymie głosili Ewangelię i zakładali Kościół" (Adversus haereses, III 1, c. 1). Tertulian (+ ok.
240): "Jeśli przybędziesz do Italii, masz Rzym... O, jak szczęśliwy to Kościół, któremu całą naukę
wraz ze swoją krwią przekazali Apostołowie, gdzie Piotr rodzajem męki zrównany z męką Pańską,
gdzie Paweł ukoronowany śmiercią Jana" (De praescripto, c. 36). Wreszcie świadectwo św. Kajusa,
kapłana rzymskiego (ok. 210): "Mogę pokazać ci groby Apostołów Piotra i Pawła. Bo gdy
pójdziesz do Watykanu albo w kierunku Ostii, znajdziesz groby tych, którzy ten Kościół
założyli" (Euzebiusz, Historia Kościoła, II, 25).
Dowodem najwymowniejszym, że św. Piotr był w Rzymie i że tam poniósł śmierć męczeńską, to
jego grób. Według podania miał on znajdować się w bazylice Św. Piotra pod konfesją. Badania
przeprowadzone przed rokiem 1950 potwierdziły głos tradycji. Znaleziono szczątki śmiertelne
Apostoła.
Biskupi rzymscy zawsze uważali się i byli uważani za bezpośrednich następców św. Piotra
Apostoła. Warto podać przynajmniej kilka przykładów:
W latach 93-96 wybuchł w Koryncie spór gwałtowny pomiędzy wiernymi a hierarchią tamtejszą.
Pomimo że żył jeszcze w Efezie św. Jan Apostoł, hierarchia Koryntu odwołuje się do biskupa
Rzymu, którym był wówczas św. Klemens I. Ten wystosował do chrześcijan w Koryncie bardzo
23
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
autorytatywny list.
Św. Wiktor I ok. 190 roku wysyła do wszystkich biskupów list, wzywający ich, aby zwołali synody
i rozpatrzyli sprawę daty Wielkanocy. Kiedy synod w Efezie uchwalił datę przeciwną tej, jaką
wprowadził papież, św. Wiktor rzucił na biskupów tamtejszych klątwę.
Św. Stefan I (+ 267) pod groźbą klątwy nakazał biskupom Afryki ze św. Cyprianem na czele uznać
chrzest udzielony przez heretyków za ważny. Mimo oporu jednostek wszyscy biskupi opowiedzieli
się wówczas za papieżem.
Św. Juliusz I (+ 352) w Liście do biskupów Afryki użala się, że bez jego wiedzy złożono ze stolicy
biskupiej św. Atanazego, patriarchę Aleksandrii. A przecież powinni wiedzieć, "że jest zwyczajem
naprzód pisać do nas, aby stąd według sprawiedliwości wszystko było rozstrzygnięte". Tak więc
papieże rozciągali władzę nawet nad patriarchami.
Św. Syrycjusz (+ 399) uzasadnia troskę o czystość wiary tym, że "nosi ją w nas Apostoł Piotr, który
nas, dziedziców swych, strzeże".
Na Soborze Efeskim (431) legat papieski zasiadał na honorowym miejscu zaraz obok cesarza. A oto
fragment jego przemówienia: "Nikomu to nie jest wątpliwym, owszem wszystkim wiekom jest
znane, że św. Piotr, Książę i Głowa Apostołów, kolumna wiary i fundament katolickiego Kościoła,
otrzymał od Pana naszego Jezusa Chrystusa... klucze królestwa niebieskiego. Dana mu została
władza związywania i rozwiązywania, który aż do tego czasu i zawsze w swych następcach żyje i
sądzi. Tegoż tedy według kolejności następca, najświątobliwszy Ojciec nasz, biskup Celestyn, nas,
zastępców swoich, na ten synod posłał". Na ponad 200 biskupów tam zebranych nikt nie
zaprotestował. Podobnie nikt nie wyraził sprzeciwu, kiedy na soborze Chalcedońskim (451)
przemówił legat papieski, nazywając papieża wprost "Głową wszystkich Kościołów", chociaż było
wówczas zgromadzonych ok. 600 biskupów. Kiedy odczytano na tymże soborze List papieża św.
Leona, potępiający błędy Eutychesa, zgromadzeni ojcowie zawołali: "Piotr przez Leona
przemówił!".
Stąd też Sobór Watykański I miał prawo orzec: "Nauczamy przeto i oświadczamy, że Kościół
Rzymski z ustanowienia Pana posiada naczelną władzę nad wszystkimi Kościołami. Władza ta
Kościołowi Rzymskiemu przysługuje na mocy zwykłego porządku rzeczy. Tę władzę biskup
rzymski otrzymał bez niczyjego pośrednictwa... Względem niej mają też obowiązek hierarchicznej
uległości i posłuszeństwa pasterze każdego obrządku i każdego stopnia godności oraz wierni, tak
każdy z osobna, jako też wszyscy razem wzięci, nie tylko w sprawach wiary i obyczajów, ale
również w tych, które należą do karności i rządów Kościoła na całym świecie... Jeśliby więc kto
mówił, że papież ma tylko obowiązek nadzorowania lub kierowania, a nie najwyższą i pełną władzę
rządzenia całym Kościołem... niech będzie wyklęty".
Dzisiejsze święto przypomina, że Stolica Piotrowa jest podstawą jedności Kościoła. Kościół modli
się, aby "pośród zamętu świata nasza wiara pozostała nienaruszona".
24
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
23 lutego 2008 r.
Sobota II tydzień Wielkiego Postu
Kolor szat liturgicznych - fioletowy
Zamyślenie wielkopostne Mi 7,14-15.18-20
Wszystko co mam oddaje Panu. O to nawołuje prorok. Poddaję się całkowicie Jego woli. Pan mnie
poprowadzi. Ja sam jestem człowiekiem grzesznym i nie zasługuje na jego łaskę, często oddalam
się od Niego i często upadam, ale jeżeli pójdę za Panem On wszystko mi wybaczy i przyprowadzi
mnie do siebie. Pędzie przy mnie tak jak jak był z Patriarchami.
PIERWSZE CZYTANIE
Mi 7,14-15.18-20 Bóg wrzuci w głębokości morskie wszystkie nasze grzechy
Czytanie z Księgi proroka Micheasza
Paś lud Twój, Panie, laską Twoją, trzodę dziedzictwa Twego; co mieszka samotnie w lesie, pośród
ogrodów. Niech wypasają Baszan i Gilead, jak za dawnych czasów. Jak za dni Twego wyjścia z
ziemi egipskiej ukaż nam dziwy. Któryż Bóg podobny Tobie, który oddalasz nieprawość,
odpuszczasz występek Reszcie dziedzictwa Twego? Nie żywi On gniewu na zawsze, bo upodobał
sobie miłosierdzie. Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawości i wrzuci w głębokości
morskie wszystkie nasze grzechy. Okażesz wierność Jakubowi, Abrahamowi łaskawość, co
poprzysiągłeś przodkom naszym od najdawniejszych czasów.
Oto Słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 103,1-2.3-4.9-10.11-12
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
On odpuszcza wszystkie twoje winy
i leczy wszystkie choroby,
On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i miłosierdziem.
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Nie zapamiętuje się w sporze,
nie płonie gniewem na wieki.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów
ani według win naszych nam nie odpłaca.
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią,
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak odległy jest wschód od zachodu,
tak daleko odsunął od nas nasze winy.
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
25
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Łk 15,18
Chwała Tobie, Słowo Boże
Powstanę i pójdę do mego ojca, i powiem:
„Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i względem ciebie”.
Chwała Tobie, Słowo Boże
EWANGELIA
Łk 15,1-3.11-32 Przypowieść o synu marnotrawnym
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
W owym czasie zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to
szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. Opowiedział
im wtedy następującą przypowieść: Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł
do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między
nich. Niedługo potem młodszy syn, zebrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam
roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej
krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej
krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek
strąkami, które jadały świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: «Iluż to
najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do
mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem
godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników». Wybrał się więc i
poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko;
wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze,
zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim
synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą suknię i ubierzcie go;
dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie:
będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a
odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i
był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to znaczy. Ten
mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go
zdrowego». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu.
Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale
mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn
twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę».
Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie
należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a
odnalazł się»„.
Oto słowo Pańskie.
Zamyślenie przy czytaniu ewangelii.
Jeden z synów zabiera majątek i wyjeżdża. Zdawało mu się pewnie, że podbije świat, że wszytko
jest w jego zasięgu. Zostawia więc ojca, dom rodzinę i jedzie świat. Niestety jego życie nie
potoczyło się tak jak sobie zaplanował. Niestety żucie okazało się bardziej brutalne, upada bardzo
nisko, pasa świnie, dla żyda nie może być nic gorszego niż jedzenie tego co jedzą świnie.
Dopiero wtedy przychodzi opamiętanie, rodzi się przy tej okazji jedno jedno pytanie, jak nisko
26
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
trzeba upaść, żeby zrozumieć? Wraca do ojca, i tu jakiż zdziwienie, ojciec przyjmuje go po
królewsko, daje mu płaszcz sandały i pierścień, wyprawia wielką ucztę, cieszy się, że syn
powrócił, tylko starszy brat się nie zgadza z tym co robi ojciec, nie chce wejść na ucztę, zostaje
na zewnątrz. Piękna jest ta przypowieść, pokazuje pychę i pokorę, które nieustannie się mieszają
w różnych postawach no i najważniejsze miłosiernego i ojca który zawsze na mnie czeka bardzo
niecierpliwie kiedy do niego przyjdę.
Jezu dziękuje Ci że uczysz mnie pokory. Proszę Cię daj mi siłę do tego żebym odwrócił się od
grzechu i całym sobą zwrócił się ku Tobie i zawsze za Tobą podążał.
Świeci patronowie dzisiejszego dnia.
Święty Polikarp, biskup i męczennik
Polikarp należy do Ojców Apostolskich. Mianem tym od XVII w.
określa się świętych pisarzy kościelnych, którzy żyli jeszcze w czasach
apostolskich i od nich przekazali nam pewne treści. Ojcowie ci są
bezpośrednim łącznikiem pomiędzy uczniami Chrystusa a
chrześcijaństwem lat późniejszych. Do Ojców tych zwykło się zaliczać
wśród innych: św. Klemensa I Rzymskiego, papieża (+ 97), św.
Ignacego z Antiochii (+ 110-117), św. Papiasza (w. II) i św. Polikarpa
(+ ok. 156). Od Ojców Apostolskich należy odróżnić Ojców Kościoła,
czyli tych świętych, którzy żyli w pierwszych wiekach chrześcijaństwa,
a swoją wiedzą i pismami przyczynili się do wyjaśnienia wiary i jej
obrony przeciwko błędom. Jako datę graniczną dla Ojców Kościoła na
Zachodzie zwykło się podawać rok 636, czyli śmierć św. Izydora z
Sewilli, a na Wschodzie rok ok. 749, czyli śmierć św. Jana
Damasceńskiego. Od Ojców Kościoła odróżniamy wreszcie doktorów Kościoła, którzy żyli w
różnych czasach, a wyróżniali się niezwykłą wiedzą i obroną wiary. Ostatnim świętym, który
otrzymał ten zaszczytny tytuł, był św. Alfons Liguori (+ 1787).
Wg św. Ireneusza (+ 202), Polikarp był uczniem św. Jana Ewangelisty. Tertulian i św. Hieronim
przekazali nam informację, że św. Jan Apostoł ustanowił swojego ucznia, św. Polikarpa,
biskupem w Smyrnie, w Małej Azji. Około roku 107 św. Ignacy z Antiochii, napisał piękny list
do św. Polikarpa, kiedy był wieziony okrętem do Rzymu, by tam ponieść śmierć męczeńską, i
zatrzymał się w Troadzie. W liście tym św. Ignacy oddaje św. Polikarpowi najwyższe pochwały,
kiedy go nazywa: dobrym pasterzem, niezłomnym w wierze i mężnym atletą Chrystusa. Takim
był faktycznie. W Rzymie z papieżem Anicetem w 155 r. prowadził rozmowy ustalające termin
obchodzenia Wielkanocy.
Według relacji pierwszego historyka Kościoła, Euzebiusza z Cezarei Palestyńskiej, św. Polikarp
miał rządzić Kościołem w Smyrnie około 60 lat i ukoronować życie śmiercią męczeńską. Miał
ponad 86 lat, kiedy oskarżono go o lekceważenie pogańskiej religii i jej obrzędów, jak też
zwyczajów. Oskarżono go przed namiestnikiem (prokonsulem) rzymskim, Stacjuszem
Kodratosem. Na oskarżenia Polikarp odpowiedział: "Osiemdziesiąt sześć lat służę Chrystusowi,
nigdy nie wyrządził mi krzywdy, jakżebym mógł bluźnić memu Królowi i Zbawcy?" Kiedy zaś
sędzia grodził Świętemu, że go każe spalić żywcem, św. Polikarp odparł: "Ogniem grozisz, który
płonie przez chwilę i wkrótce zgaśnie, bo nie znasz ognia sądu, który przyjdzie, i kary wiecznej".
Stacjusz skazał Polikarpa na śmierć przez spalenie na stosie. Gdy zaś płomienie nie chciały się
imać męczennika, zginął od pchnięcia puginału. Działo się to na stadionie w Smyrnie pomiędzy
27
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
rokiem 155 a 169. Polikarp pozostawił po sobie cenny list do Filipian - świadectwo tradycji
apostolskiej. Innym ważnym pomnikiem literatury starochrześcijańskiej jest opis jego męki
(Martyrium Policarpi).
W ikonografii św. Polikarp przedstawiany jest jako męczennik lub jako biskup.
Święta Izabela Francuska, dziewica
Izabela była córką króla Francji, Ludwika VIII i św. Blanki z Kastylii.
Jej bratem był św. Ludwik IX. Urodziła się w 1225 roku. Pomimo że
pochodziła z rodziny królewskiej, otrzymała na zamku wychowanie
surowe. Wyniosła z rodziny zamiłowanie do modlitwy i czystość
obyczajów. Ciężka i bardzo bolesna choroba nauczyła młodą niewiastę,
jak próżne są dobra i ponęty świata. Ze względów dynastycznych
kilkakrotnie proponowano jej małżeństwo. Odmawiała. Nie zgodziła się
na zaślubiny z Konradem, synem cesarza Fryderyka II, mimo
interwencji samego papieża Innocentego IV. Wybrała służbę Bogu,
spełniając czyny pokutne i dzieła miłosierdzia.
Najpiękniejszym dniem Izabeli było założenie nowej rodziny zakonnej
w Longchamp koło Paryża w roku 1255. Siostry tegoż klasztoru obrały
sobie za cel ćwiczenie się w cnocie pokory, by w ten sposób naśladować
Najświętszą Maryję Pannę. Dlatego siostry przybrały nazwę
"mniejszych". Izabela ułożyła dla nich złagodzoną regułę św. Klary
(klarysek). Regułę zatwierdził papież Urban IV w 1263 roku. We
wspomnianym klasztorze Izabela spędziła ostatnie lata swego życia. Dwa lata przed śmiercią
ponownie nawiedziła ją bardzo bolesna i ciężka choroba, którą znosiła z heroiczną cierpliwością i
poddaniem się woli Bożej. Zmarła 23 lutego 1270 r. Pochowana została w tymże klasztorze na
własne życzenie w habicie zakonnym. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział jej brat,
św. Ludwik IX, król francuski. Jeszcze tego samego roku on również przeniósł się do wieczności
(25 sierpnia 1270 roku).
Agnieszka d'Harcourt, dama nadworna Izabeli, autorka jej żywotu, przytacza 40 wypadków
cudownych uleczeń za wstawiennictwem Izabeli. Po ich rozpatrzeniu papież Leon X (+ 1521)
wyniósł ją do godności ołtarzy i wpisał ją do katalogu błogosławionych.
Błogosławiony Stefan Wincenty Frelichowski, prezbiter i męczennik
Stefan Wincenty Frelichowski urodził się w 1913 r. w Chełmży. W 1927
r. wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Pełnił funkcje
drużynowego i zastępowego, a także komendanta Starszoharcerskiego
Zrzeszenia Kleryków ZHP. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1937 r.
Gdy Niemcy wkroczyli do Polski we wrześniu 1939 r. był wikariuszem
parafii Najświętszej Maryi Panny w Toruniu. Już 11 września został
aresztowany i więziony w kilku obozach. Mimo zakazu władz
obozowych, prowadził pracę duszpasterską, rozdzielał Komunię św.
Gdy zezwolono na przesyłanie paczek, zorganizował obozowe Caritas.
Przedzierał się też do chorych na tyfus, by spowiadać ich i udzielać im
sakramentów.
Zmarł w obozie w Dachau 23 lutego 1945 r. na tyfus, którym zaraził się
28
Rozważania Wielkopostne i krótkie zamyślenie do czytań mszalnych
od współwięźniów. Jan Paweł II ogłosił ks. Frelichowskiego błogosławionym 7 czerwca 1999
roku w Toruniu podczas pielgrzymki do Ojczyzny. 22.02.2003 roku bł. Stefan Wincenty został
ogłoszony patronem harcerstwa polskiego.
29

Wróć do strony głównej

Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
Powrót na stronę główną Info o stronie, kontakty, prawa autorskie itd. Legalność materiałów i oprogramowania na stronie Duszki.pl Wszelkie prawa zastrzeżone (o ile nie zaznaczono inaczej) co do materiałów umieszczonych na stronie, podstronach, skrótach - zarówno jeśli chodzi o teksty, rysunki, muzykę, filmy - są one wytworem i własnością zespołu redakcyjnego Duszki.pl. Pozostałe materiały umieszczamy za zgodą ich twórców. Warunki korzystania z materiałów na stronie Duszki.pl Informacje o ochronie, przetwarzaniu danych osobowych, zapytania i zgloszenia Ochrona danych osobowych na stronie Duszki.pl
Prywatne serwery Zbigniewa Kuleszy zjk.pl. Aktualny dostawca Internetu - Vectra.pl, Wszelkie prawa zastrzeżone. Zespół redakcyjny duszki.pl: redakcja@duszki.pl W sprawie treści i działania strony oraz w sprawie funkcjonowania i udostępniania treści na serwerach duszki.pl - kontakt z administratorem: duszek@duszki.pl lub zjk7@wp.pl