Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki (*) - czyli "Duszkowo" :-) Dzisiaj jest: 2024-11-21 07:27:08 Aktualizacja dnia: 2024-10-27 09:32:05
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

Rocznica 18 lat oficjalnego działania Duszków w dniu 01.11.2023 i 17 lat strony Duszki.pl! ^(*):-) Serdecznie zapraszamy!

UWAGA! Ten serwis, strona i podstrony mogą używać cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)!

"Jestem Królową Różańca świętego. Przychodzę zachęcić wiernych do zmiany życia, aby nie zasmucali grzechami swymi Zbawiciela, który jest tak obrażany, aby odmawiali różaniec, aby się poprawili i czynili pokutę za grzechy. Módlcie się, módlcie się, składając wiele ofiar za grzeszników. Wielu z nich idzie do piekła, ponieważ nikt się za nich nie ofiaruje i nie modli. Odmawiajcie codziennie różaniec".
Fatima, 13 październik 1917


Maryja jest naszą Matką. Kiedy odmawiamy różaniec, chcemy być podobni do małego dziecka i dlatego często powtarzamy: Zdrowaś, Bądź pozdrowiona, Matko! Czy Maryja cieszy się z tego pozdrowienia? Na pewno tak! Jest to przecież nawiązanie do radosnego wydarzenia w Nazarecie, gdzie Anioł Gabriel oznajmił Jej, że jest "łaski pełna", a Ona przyjęła to z pokorą, nazywając siebie służebnicą Pańską.

Jeżeli Ona jest "łaski pełna", to my, świadomi własnej niedoskonałości, prosimy Ją:
"Módl się za nami grzesznymi", abyśmy także napełnieni zostali łaską przyjaźni Bożej.

Ilekroć Maryja chciała przekazać światu swoje orędzie, zjawiała się wybranym ludziom (najczęściej dzieciom) z różańcem w ręku i usilnie zachęcała do jego odmawiania. Tak było w Lourdes w 1858 r., tak też było w Fatimie w 1917 r. Z tego wynika, że modlitwa różańcowa jest dla Maryi szczególnie miła, a dla nas wszystkich bardzo skuteczna. Wyrosła ona z Ewangelii i jest jej streszczeniem.

Część pierwsza - Bóg przychodzi do człowieka, ażeby go zbawić.
Część druga - Bóg poucza o drodze do zbawienia.
Część trzecia - Bóg dokonuje zbawienia.
Część czwarta - Bóg ukazuje chwałę przyszłego życia wierzących.

Różaniec nie może być przedmiotem, który się jedynie z szacunkiem ogląda. Nie może być jakimś magicznym amuletem, który się nosi przy sobie, ale bardzo rzadko się na nim modli. Trzeba mu koniecznie przywrócić dawną świeżość i powszechność.
Są w Polsce takie rodziny, które się gromadzą wieczorem i odmawiają różaniec. Czy jest wśród nich moja rodzina?



Matko Różańcowa
w październiku czczona
weź nas wszystkich
w swe święte ramiona.

Prowadź  nas do Syna
w każdej życia chwili
i czuwaj nad nami
byśmy nie zbłądzili.

W sercach niech modlitwa
jak bukiet róż będzie
kto się pięknie modli
ten niebo zdobędzie.

Z różańcami w dłoniach
do Ciebie wołamy
Maryjo Najświętsza
opiekuj się nami!



Obietnice Matki Bożej

Obietnice Matki Bożej dla odmawiających różaniec święty,
dane błogosławionemu Alanowi de la Roche.

Znany w historii apostoł różańca świętego i założyciel bractw różańcowych
- bł. Alan, miał otrzymać od Matki Bożej następujące obietnice,
przekazywane w tradycji zakonu dominikańskiego:

1. Wszyscy, którzy wiernie mi służyć będą odmawiając różaniec święty otrzymają pewną szczególną łaskę.

2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój różaniec przyrzekam moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski.

3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje.

4. Cnoty i święte czyny zakwitną - najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa.

5. Dusza, która poleca mi się przez różaniec - nie zginie.

6. Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie różaniec święty, rozważając równocześnie tajemnice święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym - wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne.

7. Prawdziwi czciciele mego różańca nie umrą bez sakramentów świętych.

8. Chcę, aby odmawiający mój różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach świętych.

9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które mnie czciły modlitwą różańcową.

10. Prawdziwi synowie mego różańca osiągną wielką chwałę w niebie.

11. O cokolwiek przez różaniec prosić będziesz - otrzymasz.

12. Rozszerzającym mój różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie.

13. Uzyskałam u syna mojego, aby wpisani do bractwa mojego różańca - mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba.

14. Odmawiający mój różaniec są moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna mojego jednorodzonego.

15. Nabożeństwo do mego różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba.


ROZWAŻANIA RÓŻAŃCA ŚW.

Tajemnice radosne:

1. Zwiastowanie
W pierwszej tajemnicy Różańca Świętego warto wrócić pamięcią do
szesnastoletniej dziewczyny z Nazaretu, która powiedziała mimo lęku Bogu
Tak. Stwórca wiedział że Ty Maryjo się zgodzisz i posłał do Ciebie
Swojego Anioła. Maryjo wstawiaj się za nami abyśmy potrafili tak, jak Ty
ufać Bogu i podejmować zadania które nam powierzył i abyśmy potrafili
oczami wiary patrzeć na ludzi i dostrzegać wśród nas Boże Anioły, a także
z życzliwością podchodzili do tych, którzy zgubili swą drogę.

2. Nawiedzenie św. Elżbiety

Dzięki litości serdecznej Boga naszego.
Przez nią z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi.... (Łk 1,78)

Podczas Nawiedzenia Elżbieta nazywa Maryję Błogosławioną Z POWODU JEJ DOSKONAŁEGO ZAWIERZENIA BOGU;
Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła. (Łk 1,45)
Doskonałe zawierzenie nie zależy od nas samych, lecz opiera się ono na nieskończonych doskonałościach Boga: Jego nieskończonym miłosierdziu, Jego nieskończonej sprawiedliwości, Jego nieskończonej dobroci, Jego nieskończonym współczuciu,
Jego nieskończonej mocy, Jego nieskończonej miłości.
Jak wtedy Maryja wyruszyła do Elżbiety w jej czasie potrzeby, tak teraz przybywa Ona do nas z Jej boskim Synem,
Jezusem w Najświętszym Sakramencie.
To jest radością tajemnicy Nawiedzenia: w czułym współczuciu naszego Boga. On dalej nas nawiedza w Świętej Eucharystii,
abyśmy mogli z ufnością przyjść do Niego.
Tak, jak Jan Chrzciciel rozpoznał Jezusa ukrytego w łonie Maryi, pierwszym tabernakulum Pana, tak teraz my rozpoznajemy Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie, tajemnicy naszej wiary.
Jak wtedy Elżbieta została napełniona Duchem Świętym, a Jan poruszył się z radości w Jego obecności, tak my teraz radujemy się Jego obecnością, gdyż Jezus wylewa Swego Ducha na nas w Sakramencie nieskończonej miłości.

 


3. Narodzenie Pana Jezusa
Maryja to pierwsza matka, o której świat się dowiedział, że kocha swoje dziecko ponad wszystko i jest w stanie wytrzymać dla niego każdy ból. Już od kołyski jej słodki malec przygotowywał ją do roli mamy idealnej. Nasz zbawiciel, a jej dziecko, przyszedł na świat w ubogiej stajence, ponieważ w żadnej gospodzie nie znaleźli dla siebie miejsca. Zamiast ubolewać nad złym losem i szukać powodów do troski, ona wiedziała, że w tej chwili rodzi się jej maleńka miłość. Ignorując całe zło, niezrozumienie i znieczulicę otoczenia, kieruje swój wzrok w stronę dobra. Nie złorzeczy wrogom i przeciwnikom, ale bierze na ręce niewinne ciałko przytulając synka z całej siły do kochającej piersi. Bo dla niej to właśnie on był najważniejszy, nie pieniądze, wygoda. Malutki Jezusek ogrzewany był przez znajdujące się zwierzątka w skromnej stajence. Pan Bóg nie wywyższa swojego ukochanego jedynaka, wskazując nam tym samym, że w życiu najważniejsza jest miłość i to ona powinna nas radować, pomimo wszystko. Jeśli kochamy, jesteśmy w stanie wszystko znieść, nawet spartańskie warunki podczas porodu, niewygodę. Jakże wymowna jest chwila, w której Maryja owija swoje maleńkie serduszko chustą z głowy – oboje nie mają nic, prócz siebie. I to oto maleństwo, które wita świat nagie, ubogie i opuszczone, tak samo go żegna. Pierwszy krzyk, pierwszy uśmiech, pierwsze łzy wzruszenia jego ukochanej matki, a 33 lata później… ostatni krzyk, ostatni uśmiech, ostatnie łzy pogrążonej w bólu cudownej mamy. Obydwa wydarzenia mają wspólne elementy: miłość, prostotę, pokorę, piękno życia podarowanego nam przez Stwórcę i nadzieję, która może się urodzić jedynie w sercu prawdziwie kochającym. Narodziny Pana Jezusa to cud! Pamiętajmy o tym a szczególnie powinny pamiętać o tym kobiety w stanie błogosławionym oraz wszystkie matki. Pan Bóg zesłał Wam, kochane nieznajome, wielki dar, przeogromny, tak wielki, że ludzki rozum nie jest w stanie go ogarnąć – tylko serce matki go pojmie.

4. Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni
Poświęcony jest ten dzień Panu naszemu.
A nie bądźcie przygnębieni,
Gdyż radość w Panu jest waszą ostoją. (por. Neh 8,10b)

Ponieważ Maryja przyniosła i poświęciła Jezusa w świątyni, dlatego też teraz prosimy Ją,
by przedstawiła nas Najświętszemu Sercu Jezusa.
Maryja wzięła Jezusa do świątyni, gdyż On sam stanie się Nową Świątynią. On poświęca
i czyni świętym dom Boga przez swą eucharystyczną Obecność na ziemi.
Symeonowe proroctwo o Jezusie odrzuconym spełnia się także w naszych czasach, ponieważ Eucharystia jest zgorszeniem dzisiaj dla wielu, podobnie, jak Jego Wcielenie oraz Krzyż były przeszkodą dla tych, którzy 2000 lat temu,
nie otworzyli się wobec Bożego planu zbawienia.
Oto, dlaczego twa wizyta dzisiaj jest tak ważne. Czyniąc to, pocieszasz Go za tych, którzy odwrócili się od Jego eucharystycznej miłości.
Symeonowa radość jest dzisiaj naszą radością, gdyż w Najświętszym Sakramencie otrzymujemy to, co Symeon obwieszczał podczas prezentacji Jezusa w świątyni; Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie (...) wobec wszystkich narodów:
Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego.
Przez nasze poświęcenie się Maryi, doznajemy łaski, iż przyjmuje Ona wszystkie nasze myśli, słowa oraz czyny i PRZEZ OCZYSZCZENIE ICH SWOJĄ MIŁOŚĆ, czyni je przyjemnymi dla Jezusa, przyoblekając je swoimi zasługami oraz przedstawiając je Jego eucharystycznemu Sercu. Maryja czyni to dlatego, aby Jezus mógł zobaczyć i miłować w nas to, co widzi i miłuje w swej Matce.
To stanowi radość poświęcenia.
Przez Maryję ofiarujemy Twemu eucharystycznemu Sercu wszystko, czym jesteśmy i co posiadamy, całkowicie Twoi, Totus Tuus.


5. Znalezienie Pana Jezusa w świątyni 
W końcówce rozdziału drugiego Ewangelii według św. Łukasza czytamy o tym, jak dwunastoletni Jezus wraz z Rodzicami – Maryją i Józefem – udał się do Jerozolimy na święto Paschy. Gdy uroczystości się skończyły, Jezus pozostał w mieście. Oczywiście, Rodzice, jak to zazwyczaj bywa w tym przypadku, szukali Syna i odnaleźli Go po trzech dniach w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, zachowując się w sposób dorosły i zadając mądre, zupełnie nie na swój wiek, pytania.
Matka Jezusa, która była bardzo zdenerwowana i pewnie też zapłakana, zapytała Go: „Synu, czemuś nam to uczynił?” A On odparł: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca”?
Rodzice nie zrozumieli tego, co im powiedział Jezus.
Jest smutek, poszukiwanie, niezrozumienie tego, co mówi Syn, a jednak jest to Tajemnica Radosna. Dlaczego? Dlatego, że Rodzice odnaleźli Jezusa, był w Domu Ojca, którym jest świątynia. Rodzice nie pojęli, że Syn jest tam, gdzie mieszka Bóg, ponieważ sam jest Synem Bożym. Oczywiście, było im przykro, ale Jezus nie był ich własnością, posłuszeństwo ojcu było ważniejsze. Jednak wiemy też, że Jezus – po powrocie do Nazaretu – był swym Rodzicom poddany. Wiedział, że należy czcić ojca i matkę…
Czytamy o szukaniu Jezusa przez trzy dni. Tak wielu szuka Pana Boga przez całe życie, bo nie potrafi ujrzeć Go w otaczającym świecie. Tak wielu nie widzi Boga w bezinteresownej pomocy innych, dobrym słowie, geście, uśmiechu, pożyczonych „na wieczne oddanie” pieniądzach… Doświadczają tego wszystkiego, ale stale pytają: „Boże, gdzie jesteś?”
Bóg czeka na nas w świątyni – Domu Ojca i Swoim (wiemy, że jest Trójjedyny), czeka aż przyjdziemy, powiemy, co nas trapi, dlaczego nie byliśmy Mu wierni. Bóg czeka, aż przyjdziemy do Niego tak, jak przyszedł do Ojca Sym Marnotrawny.
Czeka na nasz żal za wszystko co złe i cichy szept przy kratce konfesjonału…
Bóg czeka też na to, aż Go odnajdziemy w ludziach biedniejszych od nas, potrzebujących pomocy, w tych, którzy proszą o modlitwę. A gdy już Go odnajdziemy – w ten lub inny sposób - w naszym sercu zapanuje radość. Wiemy już, dlaczego jest to Tajemnica Radosna. Wszystkim życzę Radości Bożej i tej, która była udziałem Rodziców po odnalezieniu Jezusa.






Tajemnice światła:

1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
„Przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego… Gdy Jezus został ochrzczony…
otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego.
A głos z nieba mówił: Ten jest mój Syn umiłowany w którym mam upodobanie.” (Mt. 3, 16-17).


Tajemnicą światła jest chrzest Chrystusa w Jordanie, gdzie Ojciec ukazał Go jako „umiłowanego Syna” Jezus przyszedł do Jana, by otrzymać chrzest, wypełniając wolę Ojca. Wszedł pokornie między grzeszników jako niewinny Baranek Boży, który wziął na siebie grzech całego świata i nasze, każdego człowieka. Przyjmując chrzest w Jordanie, Jezus został niejako ukoronowany zstąpieniem Ducha Świętego pod postacią gołębicy, który powołał Go do przyszłej misji, a głos Ojca uroczyście proklamował Go Synem umiłowanym.
      Chrzest Chrystusa był też zapowiedzą naszego chrztu wiernych, który odpuszcza grzechy, daje nam nadprzyrodzone życie, czyny nas przybranymi dziećmi Bożymi,  włącza w kościół święty, daje dary Ducha Świętego.
Pierwszy chrześcijanie chrzest nazywali „sakramentem oświecenia”, a ochrzczonych „dziećmi światłości.”   

W tej tajemnicy prośmy, aby każdy człowiek ochrzczony uświadomił  sobie, że jest ukochanym dzieckiem Pana Boga, Który dał każdemu z nas wielki dar, Dar Sakrament chrztu świętego. Prośmy przez wstawienistwo Maryii, abyśmy dawali świadectwo o Bogu i wypełniali jego wolę w tym zagubionym świecie, abyśmy mogli kiedyś usłyszeć z ust samego Pana Boga tyś jest mój syn, moja córka umiłowany (na), bo do końca wypełniliście moją wolę. 
 
                                                                                      Duszyczka Marta.

2. Objawienie siebie na weselu w Kanie

Ukochałem cię odwieczną miłością,

dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość(Jer 31, 3).

 

Wszyscy wiemy, że jeśli się kogoś bardzo kocha, wtedy pragnie się przebywać z ukochaną osobą i wtedy radością życia jest właśnie możliwość przebywania z tą szczególną osobą. TO JEST WŁAŚNIE NATURA MIŁOŚCI.

Na przykład: matce z trudem przychodzi czekanie na moment, kiedy weźmie swe nowo narodzone dziecko na ręce; radością ojca jest możliwość przebywania ze swymi dziećmi; dziadkowie rozkoszują się widokiem swych wnuków; dla przyjaciół skarbem są chwile spędzone razem; ludziom o charakterze towarzyskim z trudem przychodzi opuścić towarzystwo innych; mężczyzna i kobieta poślubiają się, gdyż pragną spędzić resztę ich życia razem.

Nasze wzajemne relacje ze sobą i związki pomagają nam w zrozumieniu Bożego Serca i Jego odniesienia do nas, ponieważ należymy do Niego, a Jego relacja do nas ogarnia i obejmuje wiele różnych wspaniałych rodzajów wzajemnych relacji między nami.

Jeśli tylko byśmy wiedzieli, jak wiele radości, rozkoszy i chwały przynosimy Bożemu Sercu, kiedy znajdujemy czas w ciągu tygodnia i odwiedzamy Go w Najświętszym Sakramencie, wówczas nigdy nie chcielibyśmy opuścić Jego eucharystycznej Obecności.

Jeśli byśmy wiedzieli, jak bardzo Bóg miłuje nas w Najświętszym Sakramencie, wówczas umarlibyśmy ze szczęścia, gdyż tutaj przemawia On do każdego i każdej z nas. Śpieszmy się aby czerpać tą czystą miłość Bożą do swojego serca, domu i bliskich, aby trwała w nas i w naszych czasem tak trudnych ścieżkach życia.

 

3. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

Ja jestem krzewem winnym, wy latoroślami.

Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity,

Ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczyni (J 15, 5).

 

Dwoje ludzi, którzy PRZYNOSZĄ DUŻO OWOCU, a których wielce podziwiamy, to Matka Teresa z Kalkuty i Papież Jan Paweł II. Niezależnie od tego, jak bardzo byli zajęci, albo jak ważni byli ludzie, których mieli zobaczyć, z pewnością spędzali też czas z najważniejszą Osobą ze wszystkich: JEZUSEM W NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENCIE.

Każdego dnia przebywali 2 do 3 godzin w Jego eucharystycznej Obecności. Mówiąc całemu światu, że to właśnie tam otrzymują całą swoją energię do czynienia tak dużo dla Boga i Jego ludu.

Adoracja eucharystyczna jest pokornym uznaniem naszej całkowitej zależności od Jezusa, który w Eucharystii jest żywym Źródłem wszelkiego życia, światła i miłości.

Jeśli kiedyś wątpiłeś w to, jak bardzo On ciebie miłuje, to wszystko, co teraz musisz uczynić, ogranicza się do tego, by pamiętać o tym, że Jezus mieszka z nami w Najświętszym Sakramencie, ucząc nas składania całej naszej ufności w Jego Najświętszym Sercu. Przez to Jego moc będzie mogła zdobyć i usunąć wszelką wątpliwość, wszelki lęk, a także wszelką niepewność, które są w nas. W ten sposób Jego pokój będzie mógł zakrólować w naszych sercach.

 

 

4. Przemienienie na górze Tabor
Bo gdzie jest skarb wasz,
tam będzie i serce wasze (Łk 12, 34).

Przesłanie Najświętszego Serca do całego świata Brzmi: Eucharystia to sam Jezus, którego boskie Serce płonie ogniem osobowej miłości do każdego i każdej z nas. Jezus mówi: Oto Serce, które tak bardzo miłuje, a które tak mało miłości otrzymuje w zamian. Jego Serce tęskni za odwzajemnieniem przez nas Jego miłości.
Komunikuje nam to w sposób niezmiernie jasny: ODCZUWAM PRZEOGROMNE PRAGNIENIE BYCIA KOCHANYM W TYM NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENCIE.
Przypomina nam On tutaj, że Eucharystia nie jest rzeczą, lecz Osobą, Osobą naszego boskiego Zbawiciela, a także, iż nasza miłość ma dla Niego wielkie znaczenie jest ona tak bardzo znacząca, że On tęskni za nią.
On prosi, abyśmy chcieli uczynić więcej, niż tylko pójść w niedzielę na Mszę świętą. Jezus chce, byśmy znaleźli czas podczas tygodnia na przyjście i spędzenie paru chwil w ciszy w Jego eucharystycznej Obecności.

5. Ustanowienie Eucharystii
Zatrzymajcie się, i we Mnie uznajcie Boga (Ps 46, 11).

Nasze osobiste oddawanie czci Bogu w Eucharystii musi iść w parze z naszym wspólnotowym składaniem czci Bogu, i to w postawie żywej wiary i doświadczenia słodyczy Jego miłości, a także mocy Jego łaski.
Eucharystia oznacza dziękczynienie, aby podkreślić postawę, jaka winna nas cechować. Adoracja eucharystyczna jest dziękczynieniem za naszą ostatnią Mszę świętą i przygotowaniem na następną, bowiem Jezus inspiruje nas do życia Mszą świętą w całym naszym życiu, tak, abyśmy przez Niego, z Nim i w Nim, w jedności Ducha Świętego, mogli żyć Jego postawą w naszym codziennym życiu. Postawa ta polega na szukaniu wpierw woli, zadowolenia i chwały Jego Ojca.
Nikt nas tak nie kocha, jak czyni to Jezus w Najświętszym Sakramencie. Czy kochamy Tego, którego przyjmujemy do naszych serc w Komunii świętej? Jasnym i bezbłędnym sposobem miłowania i adorowania Go w Eucharystii, o który nas sam prosił, jest gotowość spędzenia godziny świętej modlitwy z Nim w Najświętszym Sakramencie.
Ta cicha godzina modlitwy, do której On nas zaprasza, i którą chce, byśmy z Nim spędzić, może być przeprowadzona przez nas w dowolny sposób. Jest to twoja godzina z Jezusem.
Może będziesz chciał skorzystać ze swego własnego modlitewnika, może będziesz chciał odmówić różaniec albo czytać Pismo święte, a może też czynić jedno i drugie. Może zechcesz rozmawiać z Sercem Jezusa, a może twe serce zechce słuchać, jak On mówi do ciebie drogą natchnienia. Być może zechcesz po prostu usiąść i odpocząć oraz zasmakować słodkiego pokoju, który przychodzi z prostego przebywania w Jego towarzystwie.
Tak jak nie możesz wystawić się na słońce bez otrzymania jego promieni, tak samo nie możesz przyjść przed NAJŚWIĘTSZY SAKRAMENT BEZ OTRZYMANIA BOSKICH, OŻYWIAJĄCYCH PROMIENI ŁASKI I MIŁOŚCI SYNA BOŻEGO.




Tajemnice bolesne:

„ nie moja wola, ale Twoja niech się stanie.

na modlitwie ; pokora i ufność.

To zupełne zdanie się na wolę Bożą, to jest konsekwencja ufności.

 „królestwo Boże gwałt cierpi i o tyle postąpisz o ile sobie gwałtu zadasz.

Widzimy, jaką ważna role odgrywa ten drugi filar, bardzo dawno już nazywany umartwieniem, przezwyciężaniem się, opanowaniem, ascezą.

Celem umartwienie jest to by uszlachetnić nasz naturę, by ja upiększyć, żeby odzyskała nasza natura tak przewrotna pierwotna gorliwość, czystość, sprawiedliwość, świętość. Celem też jest poskromić w nas to, co jest grzeszne, co jest niebezpieczne, co jest niepotrzebne, co jest szkodliwe 
i dla duszy i dla ciała.

„ przyjmować upokorzenia, połączyć je z upokorzeniami Pana Jezusa, i cierpienia fizyczne, gdy głowa boli, jakiś niedosyt, duchowe rany, niedyspozycja, niewyspanie, złączyć je z cierpieniami Chrystusa. On jest tak dobry, ze wszystko przyjmie.

Kiedy z Nim współcierpimy, razem z Nim będziemy współuwielbieni.

To jest droga Chrystusa. On tą droga szedł. Każdy z was ma nią iść.

Weź swój krzyż. Albo przynajmniej pragnienie, że chcesz to wypełnić i tak wejść na Golgotę”.

Zobacz Chrystusa na krzyżu.
Zobacz jak On krwawi…

To jest Miłość…

Tu na krzyżu.

Chcesz się nauczyć miłości?

Ucz się od Ukrzyżowanego…

Duszyczka Martusia

1. Modlitwa w Ogrójcu
On, który jest Bogiem, upada na kolana i zwraca się do Ojca w modlitwie " Nie moja, lecz Twoja Wola niech się stanie"
Czy ja potrafię w chwilach trudnych, beznadziejnych zgiąć kolana przed Bogiem, który jest moim Ojcem? Czy potrafię w chwilach niepewności i lęku przed przyszłością powtórzyć za Jezusem słowa " Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie?"
Maryja, Matko Jezusa i moja Matko naucz mnie pokornej modlitwy zawierzenia.
 

2. Biczowanie
Zawsze boli zdrada, niesłuszne oskarżenie. Człowiek biczuje Boga w osobie Jezusa Chrystusa. Bóg tak zaufał człowiekowi, że obdarzył go nieocenionym darem i pragnie jedynie ode mnie miłości. Tymczasem ja biczuję MIŁOŚĆ. Biczuję Jezusa, słowem, myślą i uczynkiem.
Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko, spraw bym nie biczowała Jezusa w moich bliźnich.

3. Ukoronowanie cierniem
Człowiek zakłada swemu Bogu koronę. Nie jest to jednak korona ze złota ani ze srebra, nie ma też na niej drogocennych kamieni. Jest to korona bólu i cierpienia. Czy zdaję sobie sprawę z tego, że każdy mój grzech i niewierność
Bożym przykazaniom jest takim cierniem na głowie Jezusa?
Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko, dopomóż mi zmieniać moje dotychczasowe życie, aby nie stało się ono koroną cierniową.
4. Dźwiganie krzyża
Wielki w swoich rozmiarach i niezrozumiały w skutkach krzyż Jezus bierze na swoje zranione ramiona. To nie był Jego krzyż, ale moje codzienne krzyże, a więc cierpienia, zawiedzione nadzieje, zdrady, odejścia, grzechy i upadki.
Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko, naucz mnie dźwigać krzyż mojej codzienności.


5. Śmierć na krzyżu
Jezus umiera, abym ja mogła żyć. Daje mi swoją Matkę abym przyjęła Ją do siebie. Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko.
Zapraszam Cię do mojej codzienności...

Tajemnice chwalebne:


1. Zmartwychwstanie
Jezus Zmartwychwstał a wraz z Nim, z grobu powstała nadzieja. Człowiek już nie umiera,
ale rodzi się do nowego życia.
"Już nie umrę, ale żyć będę"
Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko, naucz mnie ustawicznego pielęgnowania nadziei w zmartwychwstanie,
abym w chwilach trudnych i ciężkich o tej prawdzie nie zapominała.

2. Wniebowstąpienie
Jezus wstępuje do Nieba i zasiada po prawicy Ojca. Wstawia się za każdym z nas. Po tym wydarzeniu, apostołowie poszli głosić Ewangelię całemu światu. Ja także jestem uczniem Chrystusa, czy pamiętam o tym gdy rozpoczynam nowy dzień?
Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko, spraw abym wpatrując się w niebo, myślami przywoływała to wydarzenie Wniebowstąpienia.

3. Zesłanie ducha Świętego
.  Jezus wstąpił do Nieba, ale nie zostawił nas samych gdyż zesłal nam  Duch Św.
Gdy w mojej codzienności brakuje mi sił i wytrwałości, kiedy w sercu rodzi się tak wiele pytań i lęku,
proszę - Ześlij na mnie Swojego Ducha.  
4. Wniebowzięcie NMP
Maryja zostaje wzięta do Nieba, ale przecież każdy z nas odczuwa Jej obecność w swoim życiu.
Będąc w Niebie jest także obecna pośród nas.
Maryjo, Matko Jezusa i moja Matko, dziękuję Ci, że nie zostawiłaś mnie bez opieki
i że swoją obecnością umacniasz mnie na drodze ziemskiego pielgrzymowania.

5. Ukoronowanie NMP na Królową Nieba i Ziemi
Matko Jezusa i moja Matko, została Tobie nałożona korona wiecznej chwały. Jesteś Królową Nieba i ziemi.
Maryjo, Matko pokornych i ubogich duchem, Matko każdego z nas, Ty któraś tak wiele wycierpiała,
której serce zostało przeszyte mieczem boleści, dziś cieszysz się koroną chwały.
Ja także się cieszę, iż ma Matkę, która jest Królową mojego serca.
 





DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO
    Duchowa adopcja dziecka poczętego to modlitwa, której celem jest uratowanie jednego dziecka, zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa 9 miesięcy czyli tyle, ile statystyczna ciąża [zob. http://www.duchowaadopcja.com.pl/]. Osoba, która zdecyduje się na ów trud zobowiązuje się do odmówienia codziennie dziesiątki różańca z dowolniej wybranej przez siebie tajemnicy
[zob. http://www.diecezja.waw.pl/da/pytania.html].
    Nie mnie oceniać kobiety, które aborcji dokonały. Mogę sobie jedynie wyobrażać jaki dramat przeżyły, gdy już zabieg przerwania ciąży wykonał specjalista i jak wielki dylemat miały tuż przed podjęciem decyzji. Domyślam się, że dla żadnej matki nie jest to proste. Koniec końców jednak są matkami a ich dzieci znajdują się teraz w bezpiecznych ramionach Pana Boga. To szczególni niebiańscy mieszkańcy, którzy są ozdobą raju i bliscy sercu Maryi i Pana Jezusa. To maleńkie iskierki i najsilniej świecące Perełki, które składają się z samej tylko czystej, bezinteresownej miłości. Ich króciutkie życie zaprowadziło ich w ramiona boskiej pary i niezmiernie cieszyło Pana Boga. Co się stało, już się nie odstanie, nie mniej jednak, jestem przekonana, że te maleństwa modlą się każdego dnia za swoje mamusie i bardzo, ale to bardzo je kochają. Kocha je również Stwórca, bez względu na czyn, którego dokonały.
    Modlitwa ta jest szczególnym rodzajem macierzyństwa, które prawdziwie docenić może jedynie Pan Bóg, Pan Jezus oraz jego matka Maryja. Tym niewielkim wysiłkiem można uratować taką bezbronną iskierkę i przywrócić wiarę w boskie miłosierdzie kobietom, które poddały się zabiegowi przerwania ciąży. Może i w dzisiejszym świecie, gdzie króluje rozpasanie, wolność sumienia i brak zasad jest to nic nie znaczące poświęcenie, ale to nie świat będzie nas po śmierci przepytywał z życia, tylko Pan Bóg na sądzie ostatecznym.
    Aborcja jest, niestety, zjawiskiem powszechnym. Katolicy są przeciwni przerwaniu ciąży [zob. na stronie http://www.duchowaadopcja.com.pl stanowisko Jana Pawła II w sprawie życia], środowiska „wyzwolone” pozostawiają tą decyzję kobiecie [por. http://www.federa.org.pl/]. W jaki sposób byśmy nie podchodzili do kwestii dzieci poczętych, to rodzice ponoszą główną odpowiedzialność za nie, zarówno wtedy, gdy postanowią je urodzić, a także wtedy, gdy dokonają zabiegu.
    Walczyć o życie nowo poczęte można na różne sposoby. Jedne są bardziej krzykliwe, inne mniej. Osobiście uważam, że pokazywanie zdjęć abortowanych dzieci na wielkich bilbordach czy wymyślanie obraźliwych epitetów na zwolenników przerywania ciąży, są zabiegami przesadzonymi. To przecież Pan Bóg jest dawcą życia, on w pełnej pokorze je chroni i cieszy się z każdej małej perełki, która rośnie pod sercem mamy znajdującej się w stanie błogosławionym. My również, poprzez Maryję, możemy wyszeptać czystym sercem życie dla takiego małego słodziaka, który sam nic nie może. Uratujemy mu życie bez zbędnych słów, bez krzyków, bez osądzania i w pokorze pochylimy się nad cudem poczęcia. A gdy maleństwo przyjdzie na świat, pełne miłości, ufne i bezbronne, wynagrodzi rodzicom nieraz potężny bagaż trosk. Patrząc na moją 8-miesięczną chrześnicę aż trudno mi uwierzyć, że jeszcze półtora roku temu mierzyła 3 milimetry! Już w tym mikroskopijnym ciałku biło jej maleńkie serduszko. Dziś moje serduszko nie ma nawet metra wzrostu, ale daje tyle szczerej, czystej radości, i jest słoneczkiem w najbardziej pochmurne dni.
     Pewien pan przejechał 1100 mil na rowerze w obronie dzieci nienarodzonych zainspirowany historia życia ojca Maksymiliana Kolbe.[zob.http://www.pro-life.pl/?a=pages&id=164] Duchowa adopcja to metoda dobra dla każdego: dla człowieka, który cierpi na chroniczny brak czasu, dla tego, który nie ma swojego miejsca, żeby odmówić zalecaną dziesiątkę różańca, dla małych, dużych, młodych i starych dzieci bożych. Duchowa adopcja dziecka poczętego jest moim zdaniem najcichszym orężem walki o te bezbronne maleństwa, która mając zaledwie parę dni/tygodni znalazły się w epicentrum problemów, z którymi dorośli, a przede wszystkim rodzice, nie byli w stanie sobie poradzić. Po długich, często dramatycznych rozmowach postanowili dokonać zabiegu przerwania ciąży. Ich maleństwo okazało się balastem nie do udźwignięcia i to ten „problem” usunęli. Jak wielki ból pozostawiło to w ich sercach wiedzą tylko oni i nasi niebiańscy rodzice.
    Uratujmy to maleństwo po cichu, we własnym sercu, pokażmy w tym dziele Maryi tą samą bezradność co kilkumilimetrowa kruszynka, która nie może poprosić o życie, która nie rozwiąże za rodziców ich problemów, która im nie wytłumaczy, że źle postępują. Ta modlitwa pokazuje, że to Pan Bóg jest dawcą życia, i to on wszystko może, nie my – tylko On.
    Może to zabrzmi kontrowersyjnie, ale dla mnie te kobiet są wielkie. Abstrahując od czynu, którego dokonały żyją i chcą tym życiem zadośćuczynić za zło, którego dokonały. Cierpią, dręczą je wyrzuty sumienia, mają o sobie jak najgorsze zdanie, ale nie skracają sobie tych męczarni tylko są, gotowe w każdej chwili uczynić coś dobrego. To kobiety, które przyjęły do swojego serca najpiękniejszą część boskiej miłości Chrystusa, który wybaczył im czyn aborcji i dał szansę wejścia do Królestwa Niebieskiego. Są jednak kobiety, które tak daleko zawędrowały w oskarżaniu siebie, iż nie wierzą w moc miłosierdzia Pana Boga. Duchowa adopcja dziecka poczętego przywraca im tą wiarę. [por. http://www.duchowaadopcja.com.pl/duchowa_07.html#anchor_03].
     Nikt z nas nie chciałby dźwigać takiego brzemienia, więc pomóżmy nie tylko tym małym kruszynkom,
ale również ich pogrążonym w bólu mamom.
    Bo dzieci to takie malutkie, cieplutkie słoneczka, które świecą. Być może nasz świat wygląda tak jak wygląda ponieważ nasze światełka gasną. [por. http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm; www.glorapolo.net].  Maryja walczy po cichutku o każdą perełkę, prosząc nas o modlitwę, jednocześnie do niczego nas nie zmuszając. Pana Boga nie da się zakrzyczeć, nie da się zgorszyć brutalnymi obrazami, bo on je doskonale zna. Tylko sercem jesteśmy w stanie wybłagać życie dla maluszków.
    Pan Bóg dla mam w trudnych sytuacjach otwiera furtkę, która się nazywa „okno życia”.
[zob. http://www.duchowaadopcja.com.pl/duchowa_15-06.html]. Dzięki temu kobieta uniknie popełnienia grzechu aborcji a małe słoneczko zaświeci w rodzinie, w której małżeństwo nie może się doczekać potomka w sposób naturalny. Pary te cierpią w sposób okrutny, czekają na serduszko, które bije pod sercem innej mamy – mamy, która zasługuje na miano najdzielniejszej mamy na świecie. Naszą modlitwą możemy uratować takie maleńkie serduszko oraz uszczęśliwić samotnych małżonków, którzy od wielu lat starają się o dziecko, a natura płata im figla. Jestem pewna, że Maryja zaopiekuje się waszymi perełkami, odda je w ręce tych osób, które będą je kochały ponad życie i dadzą im to, czego dać nie mogą ich biologiczne mamy. Dziś te małe słoneczka nie mają głosu, ale kiedyś, tam w górze powiedzą wam: „ Mamo dziękuje że dałaś mi życie”, a Pan Bóg pokaże wam film z najważniejszymi wydarzeniami w jego życiu. Będziecie wtedy patrzyły jak rosną, jak są szczęśliwe i radosne w ramionach drugich rodziców, wasze poświęcenie nie zniknie, zapisze się szczególnie ciepłym atramentem w waszej księdze życia, a Pan Jezus i nasz Ojciec Niebieski nigdy tego wpisu nie wymarzą. Zamiast was potępić Maryja serdecznie się do was uśmiechnie i będzie strzegła waszych serduszek. Ona również dopilnuje, by wasze maleństwo nie miało do was żalu, żeby kochało was ponad życie. W innym, lepszym świecie spotkacie się wszyscy i razem stworzycie jedną, wielką, szczęśliwą rodzinę. Ta wspaniała mama oddała swej kruszynce najpiękniejszą część swej duszy. Pozostawiła w sercu krzyczącą nieznośnie tęsknotę - wszystko dla dobra swego serduszka. Dla jego dobra zniosła złośliwe komentarze. Nie wiem, jaka jest sytuacja kobiet, które decydują się na oddanie swojej iskierki. Być może żyje taka kobieta z alkoholikiem tudzież z osobą chorą psychicznie. I dodatkowo, nie tylko wyrywa swoje serduszko ze szponów śmierci, ale również ze szponów alkoholizmu ojca. Chce, by jej kwiatuszek kwitł, a nie, by jego krucha osobowość utonęła w morzu wódki, by ich śliczna dusza nie zbrukana została błędami dorosłych. Czyż może być coś piękniejszego? Nic ponad życia nie mogła mu dać ta dzielna mama, więc z pokornym sercem, z pustymi dłońmi i portfelem idzie, by zapewnić lepsze życie swojej iskierce, która żyje otoczona miłością płynącą prosto z nieba.
    Drogie aniołkowe mamy, nie jesteście potworami. Jestem pewna, że w chwili zabiegu nie miałyście innego wyjścia, zasłoniły się przed wami wszystkie alternatywy. To wy możecie uratować najwięcej słoneczek. Jesteście wielkie już poprzez fakt, że się nie załamałyście. To w was zamknięta jest kwintesencja bożego miłosierdzia. Wiem jak bolesne mogą być wyrzuty sumienia – każdy z Nas wie, dlatego jest mi szkoda kobiet dokonujących aborcji, ponieważ ich wyrzuty sumienia zdaja się nie mieć końca. Możecie odmawiać Tajemnice Szczęścia – to lekarstwo dla każdego grzesznika, dosłownie dla każdego, również dla Was. [ zob. http://www.adonai.pl/modlitwy/?id=tajemnica&action=4]. Pomożecie nie tylko sobie, ale także duszom czyśćcowym że swojej rodziny. Nigdy nie jest za późno, żeby zwrócić się do Pana Boga. Kocham dzieci ponad życie, ale was nie śmiem oceniać. Chcę wam tylko pomóc i wierzę, że Maryja kocha was pomimo wszystko i swym matczynym, doskonałym sercem pragnie byście się pozbierały po tym wydarzeniu. Nasza niebiańska mama potrzebuje waszych serc, które mogą wymodlić dla nienarodzonych iskierek niezliczone zdroje łask, bo wy jak nikt inny wiecie, jakim dramatem jest śmierć takiej iskierki. Dla ścisłości – ja nigdy nie dokonałam zabiegu aborcji, a w ten sposób myślę o paniach, które jej dokonały, ponieważ wiem, że nie jestem idealna i nie mam prawa kwestionować boskiego miłosierdzia – on wybaczył, ja po prostu współczuje mamom abortowanych dzieci. A kara, szykany, obelgi, ocena? – do tego wszystkiego nie chcę się przyczyniać. Te panie już dostatecznie same się ukarały. Wolę moich ust używać w innym celu. Można dyskutować, że kobieta niepłodna jest przez los poszkodowana i może potępiać mamę, która dokonała aborcji. Wiem, że taka osoba może się czuć skrzywdzona, mieć pretensje do Pana Boga, że gdyby jej zesłał dar macierzyństwa, ona by go nie zmarnowała. Ale zapominamy o jednym – nie ma nic bardziej niesprawiedliwego od śmierci tych maleńkich iskierek, które nie mogą nic, które nie mają alternatyw w postaci poszukania sobie nowych rodziców, nowego łona, które przyjmie go z miłością. Nikt z nim nie dyskutuje, nie omawia się z nim problemów, nie daje mu się prawa wyboru. Cóż można na to odpowiedzieć? Jak umieścić na skali niesprawiedliwości tak straszny czyn? A całe zło na świecie, to rachunek jaki się nam wystawia za usuwanie z naszych serc i dusz czystej, nieskalanej miłości – małej iskierki, bez głosu, bez broni. Jej jedyną bronią jest cała słodycz, która się wylewa z obrazu, jakim są. Patrząc na zdjęcia USG dziecka mającego miesiąc, można zobaczyć kropeczkę, która na ciemnym tle, choć jest mikroskopijnych rozmiarów, świeci. W tej maleńkiej kropeczce bije jeszcze mniejsze serduszku. Tylko ten obraz może poruszyć nasze dusze, one nic więcej nie mogą.
    Maryja nie krzyczy, nie straszy karą bożą, tylko pochyla się nad losem niewinnych perełek. Jestem przekonana, że te małe iskierki to najpiękniejsze ozdoby nieba, z tym że ono samo w sobie jest idealne, to my ich potrzebujemy, żeby nie pogubić się do końca.
    Pomóżmy sobie nawzajem przywrócić zaufanie do Pana Jezusa, do Maryi i do Pana Boga. Możemy to zrobić tylko razem, tylko wspólnymi siłami przywrócimy ład na świecie a do tego, jak tlenu, potrzebujemy malutkich iskierek.
    Te maleńkie iskierki to czysta, sama tylko miłość, która nie zdążyła się rozwinąć i już wróciła w ramiona idealnej miłości, to dłoń Boga uformowała ich maleńką duszyczkę i ta sama dłoń wzięła je na powrót do siebie. [ w ten sposób odejście dzieci poczętych opisuje między innymi pani Gloria Polo w swojej książce: http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm; www.gloriapolo.net] Nasze małe perełki łagodzą obyczaje, godzą zwaśnione strony a ich uśmiech trafia wprost do serca każdego człowieka.
    Czasem jak dyskutuje ze znajomymi o wierze, jestem bezradna wobec ich argumentów, jakże racjonalnych, ale w ziemskim tego słowa znaczeniu. Jak można komuś wytłumaczyć, że Bóg jest samą tylko miłością kiedy nasz rozmówca nie chodzi do kościoła z powodu księdza grzesznika, krytykuje ów kościół nie zdając sobie sprawy że sam jest jego członkiem? Najlepiej jest milczeć i modlić się, zostawić wszystko Panu Bogu, który jest panem życia i śmierci. On wszystko poukłada i zapuka w odpowiedniej chwili do serca grzesznika.
    Czasem to, czy tamto napawa mnie irytacją bo jest takie niesprawiedliwe. A jak bardzo niesprawiedliwe jest to, co spotyka nasze małe słoneczka? One są tak bezbronne, że nie potrafią krzyknąć, powiedzieć nie, pożalić się. Nikt nie pyta je o zdanie.  Nie potrafię odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak się dzieje? Dlaczego los jest czasem aż nadto okrutny, dlaczego coś, czego pragniemy, nie jest nam ofiarowane, pomimo rozlicznych starań, modlitw, dobrych uczynków; nie potrafię sensownie odpowiedź na pytanie, dlaczego ktoś, kto aż błyszczy od łask Pana Boga poniża nas, bo nic nie mamy, uważa nas za kogoś gorszego, bezradnie rozkładam ręce również wtedy, kiedy słyszę, jak ktoś opływa w luksusy, choć nie  miał w rękach książeczki do modlitw a Mszę Świętą pamięta jak przez mgłę – tak dawno na niej nie był. Na to wszystko nie znam odpowiedzi, może nie mogę jej znać, może znają ją inni? Ale jedno wiem na pewno – modląc się o maleńką perełkę jesteśmy tylko my, Maryja i rozwijająca się iskierka. Nikt nam nie zada trudnych pytań, nikt nam nie powie, że jesteśmy gorsi, nie będzie skarg, narzekań, bólu, smutku – tylko radość, bo to nasze serce będzie śmiało się do naszej kochanej, niebiańskiej mamy na znak wykonanego zadania.
    Duchowa adopcja dziecka poczętego jest daleka od tak krytykowanej i szargającej nerwy polskiej biurokracji, od bezsensownych dyskusji w stylu: „który odcień bielszy niż być powinien, a który połyskuje niepotrzebną szarzyzną”. Duchowa adopcja nie podpisuje się pod żadnym programem partii politycznej, nie zmienia się pod wpływem niekorzystnej sytuacji na scenie społecznej Polski, nie zważa na narodowość, nie jest rasistą ani sędzią który gani, feruje wyroki. Jest modlitwą, która zmienia świat nie używając do tego żenujących argumentów. Bo stawką w niej jest życie, mały cud, który sam obronić się nie może. Oddajemy Panu Bogu jego niezaprzeczalne prawo, do panowania nad życiem i śmiercią. Tak sobie myślę, że nasz pycha sprawia że szatan tańczy na rękach ze szczęścia. Wszystkie argumenty podawane przez zwolenników są „racjonalne”
    Na którejś ze stron internetowych czytałam wypowiedź zwolennika aborcji, że mała istotka nie ma mózgu, więc można ją zlikwidować. O zgrozo, my mamy rozum, a nieraz nie potrafimy go używać. Ta maleńka kropeczka ma duszę, serduszko i miłość która ponad milion raz przewyższa jego rozmiar a jest po prostu usuwana z naszego życia, z naszych dusz i serc. I dlatego tak wiele jest wokół nas zła, tak mało miłości. Ostatnie wydarzenia są najlepszym tego odzwierciedleniem. Każda abortowana perełka, to kolejny kawałek wyrwanej miłości z nas samych. Skoro wykonywanych jest tak wiele, co zostało z naszej miłości? Chyba tylko zgliszcza [por. http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm;  http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm].
Świat się pogubił i nie wróci na właściwe tory bez pomocy Maryi.
    Nikt nam nie będzie bił brawo i nie otrzymamy łask dla siebie. Wymodlimy je za kogoś bardzo pogubionego i za niewinną iskierkę która nic nie umie. Nagroda czeka na nas w raju, gdy zobaczymy jego cudowny uśmiech, a Pan Jezus wyjdzie nam naprzeciw.
    W sytuacji wielkiej niesprawiedliwości możemy przynajmniej wyrazić swoje niezadowolenie, nasza bezradność ma swój głos, nie jest niema. Abortowane maleństwa nie mogą zaprotestować.
    Nie możemy nawet mówić o niesprawiedliwości, kiedy konfrontujemy maleńką, bezbronną istotkę i jej rodziców, którzy jednak mogą podjąć jedną z dwóch decyzji: wybrać śmierć albo życie.
    Jesteśmy tak śmiali w osądach, jeśli ich adresatem jest obca wobec nas osoba. Klikamy w odpowiednią ikonę na komputerze, wylewamy na szklany ekran swoje mądrości, opuszczamy wirtualny świat, po czym zapominamy o całej sprawie. Natomiast kobieta, która dokonała aborcji jeszcze długo walczy z wyrzutami sumienia po lekturze postu, który aż ociekał krytyką, brutalnością ostrych słów i poniżającymi porównaniami. Poszarpane sumienia bezlitośnie wyrywa spokój z jej duszy i ciągle przypomina o czynie przez nie dokonamy. Niespokojne serce pragnie, by można było cofnąć czas. Pozostaje tylko głucha cisza, ta sama z jaką żegna świat maleńkie iskierki.
    Te same usta ważą słowa, współczują i próbują słowami pomóc kobiecie, która dokonała aborcji, gdy owa kobieta jest naszą krewną, znajomą, sąsiadką, przyjaciółką.
    Każde wydarzenie procentuje w uczucia jego adresatów. W zależności od wielu czynników są one pozytywne, negatywne lub pozostają zlepkiem radości i smutku. Wydarzeniem jest bez wątpienia aborcja. Jakież ona niesie za sobą emocje? Płacz, wyrzuty sumienia, niekończący się poligon, w którym „walczą” szatan z Panem Jezusem. Pierwszy chce zniszczyć, drugi uratować bezbronną duszę. Cóż dalej, zazwyczaj, niesie za sobą usunięcie ciąży? Łańcuch cierpień wokół bliskich mamy, która dokonała zabiegu aborcji. Dzieci, mąż, dziadkowie chłoną jej emocje jak cuchnącą, trującą ciecz, która niszczy ich. Ich ból również jest ogromny, niekwestionowalny i niezawoniony – przecież to nie była ich decyzja, a jednak…
    Maryja nas prosi o 5 minut naszego czasu a te słoneczka proszą nas o życie jej ustami. Czy możemy im odmówić?

TEKST NAPISAŁAM NA PODSTAWIE NASTĘPUJĄCYCH STRON INTERNETOWYCH:
1.    [por. http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm;  http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm].

2.    http://www.duchowaadopcja.com.pl/duchowa
3.    http://www.pro-life.pl/?a=pages&id=164
4.    http://www.federa.org.pl
5.    http://www.diecezja.waw.pl/da/pytania.html].
6.    http://www.adonai.pl/modlitwy/?id=tajemnica&action=4




OKRUSZEK
    W pewnej Ponurej Krainie żyły Wielkie Misie. Wśród dużych, rosłych i silnych zwierząt pojawił się maleńki Okruszek. Gdy ktoś dotknął go, natychmiast cały promieniał. Okruszek był cieplutki, mięciutki, puchaty i taki niewinny. Niestety, przeszkadzał swym dorosłym sąsiadom i krewnym.
    Ponura Kraina nazywała się tak dlatego, że każdy jej mieszkaniec chodził smutny, a pogoda tam zawsze była brzydka. Albo szalał mróz, hulał wiatr, albo pioruny połyskiwały na pochmurnym niebie. Innym razem padał deszcz  rzęsisty, gęsty i zimny. Najgorsze jednak było to, że słonko w ogóle nie świeciło, nie oddawało swych promieni ani na Misie, ani na ich brzydkie, zimne domki. Mieszkańcy miasteczka mieli wiele małych Okruszków na sumieniu. Uważali, że najlepszym rozwiązaniem ich problemów jest pozbycie się bezbronnych istotek.
     Misiowy drwal był tak zapracowany, że na Okruszka nawet nie spojrzał. Zbyt wiele obowiązków czekało na niego do wykonania każdego dnia. Inny mieszkaniec Ponurej Krainy, prawnik z zawodu uważał, że rację mają przede wszystkim ci, którzy są duzi i potrafią się przebić, a małego Okruszka należy zlikwidować, bo ma zbyt małą siłę przebicia. Misiowa księgowa zrobiła wykaz strat i zysków, z którego wynikło, że jest on zbyt drogi w utrzymaniu i należy go usunąć z Ponurej Krainy. Miś lekarz właściwie nie miał zdania na ten temat, uważał że to nie on powinien podejmować decyzję w jego sprawie. Jednocześnie zadeklarował, że podporządkuje się każdej z nich. Gdy już się wydawało, jakby Okruszek znalazł sprzymierzeńca, szybko okazywało się, że jest on wobec jego losu obojętny, choć nie przeciw niemu. Dla małej istotki było to bez znaczenia, ponieważ nic nie zmieniało się w jej sytuacji.
    Ostatecznie to pani Misiowa postanowiła się nim zaopiekować. Dzielna mieszkanka Ponurej Krainy schowała go pod futerko, śpiewała mu kołysanki na dobranoc, przytulała, a także opowiadała bajki. Okruszek rósł bardzo powoli a w porównaniu z innymi Misiami był mikroskopijnych rozmiarów. Gdy pewnego dnia chciano go zadeptać jeszcze głębiej, pani Misiowa schowała go w swoim futerku. Okruszek wzrastał powoli i nadal był bezbronny. Gdyby nie pani Misiowa, znów skazany byłby na zły los. Miał kruche rączki, tak maleńkie jak główka od szpilki, uszka podobne do dwóch kropeczek a noska prawie nie było widać.
    Mały Okruszek nie potrafił nic powiedzieć. Jego buźka nie była w stanie wydawać dźwięków. Uśmiechnął się tylko szczerze do swojej mamy, gdyż nic więcej prócz uśmiechu nie posiadał. Po twarzy pani Misiowej popłynęły łezki wzruszenia. Maryja przykucnęła, by sfotografować jego uśmiech całym sercem, prawdziwie kochającym, czułym. Ten uśmiech pozostał w sercu niebiańskiej mamy już na wieki. (OKRUSZEK BYŁ WDZIĘCZNY, BO PANI MISIOWA URATOWAŁA MU ŻYCIE).
    Okruszek rozwijał się prawidłowo. Po 9 miesiącach nadal był malutki i bezbronny, ale już zdążyły się mu wykształcić małe pazurki, pyszczek i nosek, a jego ciałko pokryte było delikatną, puchatą sierścią. Pani Misiowa nie przestała mu czytać bajek, kochała go tak jak wcześniej, ale dodatkowo mogła go widzieć, już nie chował się w jej futerku całym, maleńkim serduszkiem. Wtedy do norki jego przybranej mamy zastukali jego prawdziwi rodzice. Okruszkowi radośnie poczęło bić serduszko i wyciągnął maleńkie łapki w stronę swej mamy. Pani Misiowa posmutniała, gdyż nie chciała rozstawać się z Okruszkiem. Lecz gdy zobaczyła tulącego do piersi mamy małego Misia ustąpiła. Pozwoliła Okruszkowi odejść. Prawdziwi rodzicie podziękowali pani Misiowej z całego serca i pożegnali się z nią czułym uściskiem dłoni.
    Pani Misiowa krzątała się po pokoju bez celu od chwili, gdy Okruszek opuścił jej dom. Raz po raz popłynęła po jej buzi maleńka łezka, zawsze wtedy, gdy pomyślała o swym przybranym synku. Nie mogąc wieczorem zasnąć, zaparzyła sobie szklankę mleka, następnie wyciągnęła z szafy gruby, miękki, ręcznie robiony koc i tuląc do siebie zdjęcie, na którym widniała podobizna pierwszego uśmiechu Okruszka, usnęła niepostrzeżenie.
    We śnie szła prowadzona za rękę przez małego aniołka o wielkich, pierzastych skrzydłach, przez śliczne miejsce, w którym była wspaniała, zapierająca dech w piersiach przyroda. Grzało piękne słoneczko, było upalnie, ale to ciepło nie było uciążliwe. Gdzieś w oddali szumiał strumyk, po łące kicały małe zajączki, jedne śnieżnobiałe, inne szare oraz czarne. Część zwierzątek miała oklapnięte uszka, inne stojące. Ponad ich głowami fruwały słowiki, białe kruki, sokoły i jastrzębie. Wszystkie żyły w przyjaźni i w zgodzie. Nagle pani Misiowa zauważyła, jak dziesięcioro uśmiechniętych mężczyzn niesie kosze pełne strawy dla tych stworzeń, które mieszkały w cudownej krainie. Tam, gdzie pojawiali się, zostawała chmurka koloru szkarłatnego. Pani Misiowa dotknęła jej z ciekawości i poczuła spokój oraz radość. Aniołek który aż do tej pory się nie odzywał, rzekł radośnie:
- Ach, ci mieszkańcy Ziemi! Tak brakuje im miłości, że zachwyca ich po stokroć bardziej, niż nas tutaj. Proszę się pośpieszyć, mama na nas czeka.
- A dokąd idziemy? – spytała pani Misiowa głosem jak przez mgłę, cały czas przypatrując się wspaniałej, jakże zachwycającej przyrodzie.
- Zaraz wszystko stanie się jasne. Proszę o chwilkę cierpliwości – powiedział łagodnie aniołek.
    Na końcu łąki, przez którą przechodzili stała winda wykonana z różowej bezy. Pani Misiowa i aniołek, który ją prowadził, weszli do środka. Usiedli na podłodze, która pokryta była białymi płatkami róż. Winda ruszyła w górę. Po chwili wyszli, a przybrana mama Okruszka ujrzała wielką cieplarnię, w której rosły kwiaty. Jeszcze nie zdążyła obejrzeć jej w całej okazałości a już przed jej oczami ukazał jej się obraz Maryi, która tuliła małego Okruszka do swojego policzka, uśmiechnęła się do niego, następnie pieszczotliwie musnęła go noskiem, odłożyła go na miękki kielich kwiatowy, przykryła go kwiatowym pyłkiem i poleciła, by anielska harfa zagrała najcudowniejszą niebiańską melodię, która ukołysze Okruszka do snu.
    Maryja, jako królowa Nieba, wie wszystko. Gdy aniołek i pani Misiowa weszli już do wspomnianego wyżej pomieszczenia, uśmiechnęła się, jej twarz promieniała łagodnością i delikatnością.
    Odwróciła się, podeszła do aniołka, podniosła go do góry, ten energicznie podskoczył, wierzgał nóżkami i tak radośnie się śmiał, że aż cała cieplarnia drżała kołysząc do snu miliony małych Okruszków. Zadziwiające było to, że dźwięki nie zachodziły na siebie. Równie wyraźnie, co dźwięk harfy, słychać było perlisty śmiech małego aniołka. Ten pierwszy radował, drugi dawał spokój.
Pani Misiowa stała jak zahipnotyzowana i oglądała uroczą scenkę. Nagle ożywiła się i zapytała półgłosem, jakby sama siebie.
- Czy ja umarłam i dostałam się do nieba?
    Maryja postawiła aniołka na ziemi, dała mu buziaka w policzek i na uszko powiedziała mu, by odfrunął do innych zajęć, gdyż ona musi porozmawiać z panią Misiową.
- Jestem z ciebie bardzo dumna, wiesz? – rzekła Maryja.
Po pyszczku pani Misiowej popłynęły łzy.
- Ze mnie jesteś dumna? A co ja takiego zrobiłam? –zapytała zaskoczona.
- Jak to co? Uratowałaś mojego małego Okruszka przed okrutnym losem. Jesteś dla nas kimś wyjątkowym. Pamiętaj o tym, moja kochana córeczko! – Maryja uśmiechnęła się do zmieszanej pani Misiowej.
- Nie myśl, że nie zasługujesz na pochwałę. Tak, ja cię dobrze znam, wiem co myślisz i czujes z- znów Maryja się uśmiechnęła, poczekała chwilkę aż do pani Misiowej dotrą jej słowa, po czym Matka Pana Jezusa powiedziała dalej – Chodź, moja ty zdziwiona Perełko, coś ci pokażę. Zaprowadzę cię do trzech pokojów. Dzięki wizytom w każdym z nich poznasz, jak wiele dobra uczyniłaś.
Pani Misiowa zaskoczona  całą sytuacją rzuciła krótko:
- Co tylko zechcesz, mamusiu.

Znalazły się w sypialni Matki Bożej niemal w tym samym momencie, kiedy Maryja wypowiedziała ostatnie dźwięki.
W jej pokoju stały różane stoliki. Każdy miał imię, nazwisko, datę urodzenia oraz czas, w którym zgasł na ziemi, by zaświecić w niebie. Na stoliku postawione były ramki ze  zdjęciami. Na jednym stoliku widniało tylko jedno zdjęcie, inne różane stoliki miały wiele fotografii, przedstawiające życie dzieci Bożych od narodzin aż do śmierci. Gdzieś przyciągał do serca obraz maluszka, który chciał się pomalować tak jak mama do pracy ale zamiast pudru użył czekolady i wyglądał jak mały Murzynek. W innym kącie promieniująca szczęściem panna młoda wkracza w dorosłe życie pełna nadziei. Na kolejnym uśmiechnięta, bezzębna staruszka świętuje 70 – tą rocznicę ślubu, chociaż jej mąż od 10 lat mieszka wśród aniołów w niebie.
- Śliczne są te zdjęcia, prawda? – spytała słodkim głosem Matka Boża.
- Tak, mamo! Przedstawiają same radosne chwile.
- Spójrz kochanie, tam jest twój stolik – Maryja gestem wskazała jej miejsce, w którym widniały fotografie z najważniejszych chwil jej życia.
- Ale dlaczego tak wiele jest stolików, które mają po jednym małym zdjęciu, dość niewyraźnym, tak, jakby ktoś pochwycił uśmiech, ale nie jestem pewna.
- To zdjęcia małych Okruszków, których nikt na ziemi nie chciał, więc wróciły  z powrotem pod moje kochane, bezpieczne skrzydła. Nawet nie wiesz, jak mi smutno, kiedy się tak dzieje. Ty sprawiłaś mi wielką radość, gdy nie przeszłaś obojętnie wobec jego bezbronnego życia. Uwielbiam patrzeć jak różane stoliki są zapełnione. Te iskierki kocham ponad życie, ale cóż to za rozstanie, kiedy za chwilę przychodzi smutne, aczkolwiek radosne przywitanie.
- To smutne co mówisz – rzekła pani Misiowa.
- Chodź, kochanie, teraz pokażę ci, jak rodzi się taki mały Okruszek.
Wtem w niebie zrobiło się milutko, tak spokojnie i cicho. Gdy kształtowała się dusza Okruszka, małe aniołki sypały płatki białych róż, cytrynowe, pomarańczowe, czerwone ptaszki o gładkich brzuszkach fruwały nad nimi śpiewając tak cudowną melodię, której żaden muzyk na ziemi nie jest w stanie skomponować. W górę wystrzeliło konfetti, a Maryja dotknęła iskierki na znak matczynego błogosławieństwa. Ona jako pierwsza je również wita, gdy zgasną na ziemi.
Maleńkie słoneczko grzało, drzewa wypuszczały młode pędy listków. Fruwały pszczoły, które nie robiły krzywdy. 
    Maryja pokazała pani Misiowej, że Okruszki są wielką ozdobą nieba i wszyscy bardzo, ale to bardzo je kochają. Widziała, jak małe aniołki noszą je na swoich piórkach, spacerują z nimi, huśtają je na huśtawce, jak karmią je toffi, miodem i mlekiem. Maryja jest pierwszą osobą, która pamięta o nich, to w jej ciepłych dłoniach goją się rany jej ukochanych sreberek.
    W momencie, w którym pani Misiowa zachwycała się pięknem raju i obrazem szczęśliwych aniołków i Okruszków, usłyszała szloch ulgi.
- O, już czas, bym zabrała cię w trzecie miejsce – rzekła Maryja.
Znalazły się obydwie przed bramą Nieba w której święty Piotr witał mamę Okruszka, która nie chciała go przyjąć, ale później bardzo tego żałowała. Przybył Pan Jezus, kiwnął ręką na znak przywitania i wziąwszy pod ramię mamę Okruszka, udał się do pokoju wykonanego z maleńkich, pachnących serduszek. Okruszek bardzo się ucieszył na widok mamy i natychmiast rzucił się w jej objęcia. Okruszek, jak na maleństwo przystało, był mikroskopijnych rozmiarów, ale gdy przytulał się do swej rodzicielki zaświeciło słoneczko, a z tych jego  maleńkich paluszków wyfrunęły motylki, słowik i dwa inne ptaszki koloru szkarłatnego. Maryja zamknęła drzwi i powiedziała:
- Dajmy im czas, by mogli go spędzić tylko we dwoje. Tylko mama i jej maleńki Okruszek. Za chwilkę nie będą sami, kiedy wszystkie adoptowane dzieci mamy, która pozbyła się Okruszka, przekroczą bramy raju. Wasze życie jest takie króciutkie, nawet nie wiesz, jak bardzo.
- Teraz pokażę Ci coś, co boli mnie najbardziej. Trzymaj się dzielnie – rzekła Maryja i ścisnęła mocno jej dłoń, by pani Misiowa nie rozkleiła się na obraz, który za chwilkę odsłoni się przed jej oczami. Wiedziała jak bardzo ją to zaboli.
Melodia chórów anielskich towarzyszyła Okruszkowi od momentu powstania. Gdy mama Okruszka decyduje się, że nie chce go przyjąć, muzyka milknie.
A gdy dźwięk gaśnie, to cisza która powstaje, boli, tworzy się pustka, której nie da się wypełnić, całe niebo smutnieje, ptaszki nie ćwierkają, nie słychać śmiechu aniołków, Pan Jezus ociera łzy a Matka Boża skleja serce, które zawsze w takiej sytuacji pęka jej na pół.
    Te iskierki w milczeniu znikają i budzą się w kochającym sercu Maryi, która śpiewa im kołysanki na dobranoc następującej treści:
- Perełko moja kochana, Pan Bóg stworzył cię dzisiaj z rana. Jeszcze słonko nie zgasło, a już serduszko do mnie przyszło. Nie bój się, już nigdy cię nie opuszczę, tylko położę na kwiatowej poduszce. Co dzień buziaka wam dam i nikomu was nie oddam.
- Choć, moja kochana córeczko, przejdziemy się jeszcze po ogrodzie. To ci dobrze zrobi!
Gdy tak pacerowały, pani Misowa zobaczyła, jak w tym wielkim ogrodzie spacerują małe Okruszki i zbierają do pudełka malutkie, czekoladowe, lukrowane oraz owocowe literki, które pachniały ślicznie, intensywnie i były mięciutkie jak chmurka. Literek było mnóstwo, dlatego żadne maleństwo nie pozostawało bez pracy. Przylatywały na baloniku, serduszku oraz na kwiatuszku. Okruszki zbierały te literki do torby w kształcie słonecznika. Miały za zadanie zebrać modlitwy za ziemskie Okruszki, następnie oddać je niebiańskiej mamie, by ta w swoim sercu zaniosła je do Pana Jezusa. Każda pełna słoneczna torba to jeden uratowany Okruszek.
Nagle, jeden z Okruszków, który fruwał po ogrodzie począł się zachowywać tak, jakby ktoś podał mu pigułkę wywołującą energię.
- Mamusiu! Mamusi! Mam, mam, ma, udało się! – mała duszyczka podrzuciła swoją torbę w górę, literki rozsypały się, chwilkę tańczyły zaproszone do walca przez niebiański wiatr, następnie ułożyły się w napis: Misiek Romuś – przywitany na świecie 12 lipca 2010 roku.
- Cieszę się, mój kochany skarbeczku – rzekła Maryja – moje serduszko urosło z radości.
Matka Boża uśmiechnęła się do Okruszka, wzięła za rękę panią Misiową i znalazły się w tym samym momencie, na powrót w sypialni niebiańskiej mamy.
    Maryja poprosiła, by pani Misiowa usiadła na brzegu jej wielkiego łoża, objęła ją czule ramieniem tak, że przybrana mama Okruszka aż zarumieniła się z wrażenia. Poczuła błogi spokój, chciała cały czas słyszeć słodycz jej głosu, chciała tą chwilę zatrzymać na zawsze w sercu i umyśle.
- Dziś przy nim są jedynie rodzice i te chwile należą tylko do nich. Ale wiedz, że ty również jesteś mamą i to dla nieba po stokroć cenniejszą, tą która tak bardzo raduje moje serce, moją duszę i wywołuje uśmiech na twarzy mego kochanego jedynaka. To, ile Okruszków schowasz pod futrem, zależy tylko od ciebie. Idź już, córeczko, na ziemię. Do zobaczenia wkrótce – to powiedziawszy Maryja pocałowała czule czoło pani Misiowej, wzięła w dłonie jej rozdygotaną od emocji buzię i pogłaskała delikatnie w oba policzki, po czym uśmiechnęła się do niej najmilej jak potrafiła. Ten uśmiech był tak słodki jak ten, którym obdarował ją Okruszek wdzięczny za uratowanie życia.
- Jestem całym tym obrazem poruszona. Czy mogłabym te chwile zatrzymać w sercu, całe piękno nieba?
- Oczywiście, moje kochane słoneczko.
- Pamiętaj jednak, by walczyć o każdego Okruszka, którego przyjmiesz do serca, nie zważając na krytykę i na podszepty złego. A nagroda czeka na ciebie tutaj. Pamiętaj córeczko, jestem z tobą i nigdy cię nie opuszczę. Walczysz w słusznej sprawie. Ale proszę cię, walcz pokornie, z sercem przepełnionym miłością a ta czysta, cicha miłość wróci do ciebie ze zdwojoną siłą.
    Gdy Pani Misiowa znalazła się na ziemi, usłyszała miarowy stukot, słodki, przyjemny, łagodny dla ucha i tak czysty, jak najczystszy kryształ świata. A Maryja po cichutku, pod osłoną nocy, powiedziała jej „Dziękuję”.
I wtedy w Ponurej Krainie zdarzył się cud.  Tylko nad domem pani Misiowej zaświeciło słonko, po raz pierwszy od bardzo wielu lat.  Pozostałe Wielkie Misie były zbyt zaślepione, by mogły je zobaczyć. Blask i ciepło, które opromieniało norkę pani Misiowej, płynęły prosto z mikroskopijnych serc małych Okruszków, które pani Misiowa tak bardzo ukochała.
    Gdy pani Misiowa pojawiła się w niebie, po długich latach życia, przywitał ją ten sam  aniołek, tym razem zaprowadził ją na kanapę, na której były puchate, cieplutkie kapy. Obok czekały na nią kapcie, z różanych kubków parowała herbata, mleko, kakao, w miseczkach leżało ptasie mleczko, jej ukochana gorzka czekolada, pomarańcze, banany. Przyfrunęły aniołki, położyły na swoich piórkach Okruszki, a Maryja przyszła z kasetą. Pani Misiowa widziała jak Okruszek umorusany kaszką uśmiecha się do swej mamusi, jak kąpie się w błocie brudząc niedzielne ubranie i swym słodkim spojrzeniem łagodzi gniew rodziców. W kolejnym kadrze widziała jego słodki, bezzębny uśmiech, którym przyjmował miłość rodziców, obserwowała jego fotografię, gdy z buzi połyskiwał jego uśmiech,  w którym był co drugi ząb; widziała, jak zjada robaczywe jabłka, uczy się pływać, rozbija skarbonkę by pomóc w kłopotach finansowych rodziców, jak idąc na pierwszą randkę zgubił wszystkie kwiatki. Widziała też jego smutek i łzy, ale Maryja nie pozwoliła mu wtedy się smucić. Widziała, jak uśmiech maluszka nie pozwala płakać jego rodzicom w chwilach próby, cierpienia i smutku.
- Masz jeszcze wątpliwości, że to co zrobiłaś jest cudem? – spytała Maryja.
- Teraz już nie. Oby było tych cudów jak najwięcej.
Gdy Pani Misowa oglądała upragniony film, Maryja poszła pobawić się z Okruszkami. Jeden z nich, siedząc bawił się małym słonecznikiem. Nagle ze środka wydobył się słodki, bardzo przyjemny zapach. Okruszek nie wiedział co to i podał Maryi, by pomogła mu rozszyfrować niespodziewane wydarzenie.
- To list od twojej ziemskiej mamy.
- A co w nim jest napisane?! – spytał podekscytowany maluch.
- Tylko jedno słowo: „przepraszam”.
- No to jak mama przeprasza, ja jej wybaczam. Powiesz jej, że kocham ją pomimo wszystko?
- Pewnie że tak, mój kochany synku.
- Powiedź też mieszkańcom ziemi, by nie myśleli źle o mojej mamie. Spraw, by jak najwięcej osób modliło się za bezbronne Okruszki. Nie chcę, by znów maleństwu podobnemu do mnie stała się taka krzywda, jak mnie.
- To też jej powiem, koteczku. Ale nie wiem, czy mnie posłucha. Nie wiem również, czy posłuchają mnie mieszkańcy Ziemi. Ale będę próbowała.
Okruszek usatysfakcjonowany odpowiedzią, uśmiechnął się do niebiańskiej mamy, usiadl na małej, miękkiej, czerwonej róży a Maryja poczęła huśtać coraz bardziej rozbawionego malca. Towarzyszył im śmiech pani Misiowej, który, wraz z echem, roznosił się po całym niebie.
- Jak ja kocham ten radosny śmiech moich dzieci. Nawet nie wiesz, kochana córeczko, jak wielką radość mi sprawiłaś – powiedziała Maryja do siebie i huśtając Okruszka słuchała radosnego szczebiotu pani Misiowej, która oglądała film przedstawiający film z życia jej ukochanego, urodzonego sercem dziecka.
BAJKĘ NAPISAŁAM, ZAINSPIROWANA TEKSTEM KSIĄŻKI PANI GLORI POLO
[ZOB. http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm; www.gloriapolo.net]
Wiedzę na temat Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego Zagrożonego zabiciem w łonie matki zaczerpnęłam również z następujących źródeł:   [por. http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm;  http://www.voxdomini.com.pl/sw/gloria_polo.htm].
Bajka jest kontynuacją mojego artykułu o Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki.






autor: Duszyczka Gosia L.

Litania do Matki Bożej Różańcowej

Boże miłosierny, Ty wybrałeś Maryję, aby była Matką Jezusa i całego Kościoła.
Odtąd Maryja nie ustaje w trosce o dzieci sobie powierzone. Daje nam Różaniec jako skuteczną pomoc
w obronie wiary i szczęśliwej wieczności. Niech  Różaniec dla każdego z nas będzie znakiem potęgi modlitwy Maryjnej, pomocą i obroną.