Dziewiętnaście lat minęło…
„Nie
ma niepodległej Polski bez niepodległej Ukrainy”
Józef
Piłsudski
24 sierpnia 1991 r. obywatele
Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej zmienili obywatelstwo, stając
się mieszkańcami Państwa Ukraińskiego. Na budynkach pojawiły się
żółto-niebieskie sztandary, nawiązujące do tradycji kozactwa, a godłem stał się
tryzub. Pierwszym państwem na świecie, które uznało niepodległość Państwa
Ukraińskiego, była Polska. Nie przez przypadek to…
Nie od dzisiaj wiemy, że historia stosunków
polsko-ukraińskich jest zarówno tragiczna, jak też chwalebna. Oprócz wojny o
Lwów i działania band OUN-UPA był sojusz Piłsudski-Petlura przeciw
bolszewizmowi, a także wiele działań na płaszczyźnie gospodarczej, kulturalnej,
historycznej. Wielkimi krokami zbliża się EURO-2012, które oba kraje organizują
wspólnie. Niestety, coraz częściej słychać, że tu „każdy sobie rzepkę skrobie”.
Ukraina, ewidentnie podzielona po wyborach prezydenckich na dwie całkiem
odmienne części, borykająca się z korupcją, inflacją i rosnącym bezrobociem,
nie potrafi sobie sama z tym wszystkim poradzić, co już tu mówić o budowie
autostrad, stadionów i hoteli. W Polsce sytuacja wygląda lepiej, ale tu była
powódź, potem susza, potem znowu powódź… Oba kraje muszą wyjść na prostą,
wspierając się wzajemnie, a nie licytując się, kto ma gorzej i czyje stadiony
wyglądają lepiej.
Wiem, że aspiracje Polski – to przede
wszystkim Europa, pojmowana jako Zachód. Z ust niektórych politologów brzmi to
trochę dziwnie, jakby kraj, leżący na Wschód od Bugu już nie był Europą. Czymże
jest Ukraina? Azją? I czy by na pewno w kręgu interesów Polski mają być tylko
Bruksela i Waszyngton? Czy nie należy do niego włączyć Kijowa i Lwowa?
Czytelnik skrzywi się na te słowa,
myśląc o łapówkarstwie i korupcji, panujących na Wschodzie. Owszem, nie mogę
twierdzić, że tak nie jest. Ale czy należy, uszczelniając granice, układać
coraz ściślejsze fałdy „żelaznej kurtyny”? Dawniej „żelazną kurtyną” był mur
berliński, dziś jest nim granica polsko-ukraińska, będąca obecnie granicą
między Ukrainą a Unią Europejską, czymś, co dla Ukraińca, siedzącego miesiącami
bez pracy i jakichkolwiek widoków na nią wydaje się „rajem na ziemi”.
Inżynierowie jadą na budowy, absolwentki uczelni wyższych jadą do Polski, by
sprzątać biura czy opiekować się dziećmi, pomagają w gospodarstwie przy
zbieraniu owoców. Dokładnie taka sama sytuacja była 30 lat temu, kiedy
obywatele polscy jechali „za chlebem” na Zachód. Czy jednak Polacy próbują to
zrozumieć?
Apeluję do urzędników w Polsce, by nie
postrzegali w obywatelach Ukrainy potencjalnych zbrodniarzy, handlarzy
narkotykami, pragnących tu pracować „na czarno”. Większość, tak jak ja, chce tu
pracować rzetelnie i uczciwie. Ci, którzy założyli rodziny z obywatelami
polskimi – tym bardziej. „Dla chcącego nic trudnego”? Nieprawda.
Owszem, bardzo chcę tu się zostać
tłumaczem, ale zdanie egzaminu nie wystarczy. Mimo że posługuję się językiem
ukraińskim od dziecka, muszę skończyć… filologię ukraińską. Studia są odpłatne,
egzamin – też. Muszę na to zarobić, ale… Takich jak ja, nikt nie chce w Polsce
zatrudnić legalnie, bo pracodawcy nie chcą odprowadzać podatku i ZUS. Muszę
czekać, aż państwo polskie da mi prawo stałego pobytu, co nastąpi nie jutro i
nie za dwa dni, a nawet lata. Zajęcie mam, ale pracuję dla instytucji, które są
w… Rosji. Tam nie ważne jest moje pochodzenie, miejsce zamieszkania,
obywatelstwo – liczą się kompetencje, umiejętności i sposób wykonania
powierzonej pracy. Drogi Czytelniku, co Ty na to?
Nie chcę, Drogi Czytelniku, żebyś pomyślał,
że relacje na linii Polska-Ukraina postrzegam jako złe. Ale…, wiadomo, że
„lepsze jest wrogiem dobrego”, więc zawsze może być lepiej. Ufam, że za parę
lat obywatel Ukrainy nie będzie potrzebował wizy, żeby pojechać do Krakowa,
Gdańska czy Poznania. Ufam, że będzie mógł umieścić w prasie polskiej
ogłoszenie o chęci zatrudnienia, przyjechać, uczestniczyć w konkursie ofert i
być może dostać tu wymarzoną pracę. Wierzę, że coraz więcej młodych obywateli
Ukrainy będzie tu przyjeżdżało na studia, by potem wracać i dźwigać swój kraj z
zapaści w sytuacji, gdy średnia pensja stanowi równowartość 200 dolarów.
Ufam, że przed tymi, którzy z różnych
powodów wybiorą ten kraj na miejsce zamieszkania, Polska nie będzie piętrzyła
trudności, a jej urzędnicy nie będą wydłużali w nieskończoność terminu
uzyskania karty stałego pobytu czy nawet obywatelstwa. Jeżeli ktoś pracuje tu
dla dobra Polski, czemuż nie miałby go dostać?
Nie będę ukrywała, że od Ukrainy też
wiele zależy, bo „jak nas widzą, tak nas piszą”. Państwo ukraińskie powinno być
uczciwe i życzliwe wobec Polski, tak samo, jak jej obywatele. Nie można prosić
Polskę o pomoc, jednocześnie gloryfikując działalność OUN-UPA. „Każdy ma swoich
bohaterów”, ale nie wolno podnosić do ich rangi zbrodniarzy, mających na rękach
krew milionów Polaków…
Dziewiętnaście lat minęło… Ufam, że i za
rok, i za 20 lat Polska i Ukraina będą blisko siebie – tak, jak to możliwe.
Ufam, że za parę lat nie będzie już utrudnień w obcowaniu naszych obywateli.
Przecież, żeby się polubić, trzeba się dobrze poznać – kontakty urzędników tu
nie wystarczą… Tymczasem zapraszam na Ukrainę – bo warto. I nie potrzeba wiz
:-)
Duszyczka
Irenka
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
