Od Duszyczki
Irenki - luty 2014 :-)
Szanowny Pan
Paweł Lisicki
Redaktor Naczelny
Tygodnika „Do
Rzeczy”
listy@dorzeczy.pl
Szanowny Panie
Redaktorze,
Ja i mąż jesteśmy
stałymi Czytelnikami
Państwa tygodnika, a wcześniej czytaliśmy „Uważam Rze”. Pochodzę ze
Lwowa, z
rodziny Ukraińca i Rosjanki. Ukończyłam filologię polską KUL i przez 13
lat
(1995-2007) pracowałam najpierw w „Gazecie Lwowskiej”, a potem – w
„Kurierze
Galicyjskim”. Myślę, że oba tytuły są Państwu znane. Obecnie pracuję na
umowę o
dzieło – jestem tłumaczem języków ukraińskiego i rosyjskiego.
Mieszkamy z Mężem w
Sieradzu, nasze
serca jednak codziennie wędrują na Ukrainę, na Majdan, na ulicę
Gruszewskiego,
a także do Lwowa (Mama codziennie pisze mi, jak „tam” sprawy).
Codziennie też
czytamy, co piszą media w Polsce i na Ukrainie. Czytamy także opinie
Państwa o
Majdanie, Ukrainie, nastrojach politycznych. Dziś, czytając tekst Pana
Pawła
Kukiza „Modlę się za Ukrainę” naprawdę się wzruszyliśmy. Doskonale
oddaje to,
co myślimy i o co się modlimy. Jeżeli Ukraińcy teraz nie wywalczą
wolności i
swobody (nie warto drugiego słowa utożsamiać z nazwą partii), to już na
zawsze
pozostaną w niewoli skorumpowanej władzy w swoim kraju i ambicji
imperialistycznych
Władimira Putina czy też kolejnego przywódcy Rosji.
Popieramy także
Redaktora Bronisława
Wildsteina, zbierającego cięgi od „środowisk kresowych” za to, że
„ośmielił
się” uznać za już nie-banderowskie hasło Majdanu: „Sława
Ukrajini-Herojam
Sława”. Popieramy go za solidarność z Majdanem, za wrażliwość i
empatię. My
również uważamy, że środowiska banderowskie straciły monopol na to
hasło.
Jeżeli po latach w Kijowie (i nie tylko) znajdziemy ulice Bohaterów
Majdanu,
będzie to najlepszym dowodem na to, że hasło to całkiem bezboleśnie
przeszło w
wiek XXI.
Natomiast coraz
większy niepokój nas
ogarnia, gdy czytamy teksty – bardzo dobrego przecież – Autora, jakim
jest Pan
Waldemar Łysiak. Jesteśmy bardzo zaniepokojeni anty-ukraińskim tonem
tekstów
Autora. Jesteśmy bardzo ciekawi, na jakiej podstawie Autor twierdzi, że
„Ukraińcy nienawidzą nas dużo silniej niż Rosjanie”. Ci „nienawidzący
Ukraińcy”
wybierają się do Polski na studia (na KUL jest bardzo duża grupa
studentów z
Ukrainy, wcale niezwiązanych z polskością). Obecnie Polska jest krajem,
do
którego obywatele Ukrainy wyjeżdżają na studia najchętniej. Ukraińcy
zawierają
z Polakami małżeństwa mieszane, uczą dzieci obu języków, posyłają je
potem do
szkół z polskim językiem nauczania lub do szkółek niedzielnych. W
„banderowskim” – o zgrozo! – Lwowie Ukraińcy chętnie oglądają programy
Telewizji Polskiej czy Telewizji Polonia i uczestniczą w imprezach,
organizowanych przez instytucje polskie. Pan Łysiak nie pisze, że
grekokatolicy
– Ukraińcy przecież! – całymi latami chodzili we Lwowie do Katedry
obrządku
łacińskiego, gdzie Msze św. odprawiano po polsku. Niektórzy, mimo że
Kościół
greckokatolicki dawno wyszedł z podziemia – nadal chodzą do kościołów
rzymskokatolickich, a nie do cerkwi, oczywiście, kojarzących się z
Polską.
Teraz Ukraińcy
ustawili w pobliżu
przejścia granicznego Rawa-Ruska-Hrebenne baner z napisem: „Dziękujemy!
Ten
jest naszym Bratem, kto nie pozostawia nas w walce o przyszłość!” Na
banerze są
złączone w uścisku dłonie w barwach narodowych Ukrainy i Polski. Pod
Konsulatem
Generalnym RP we Lwowie (o czym pisze „Kurier Galicyjski”) odbyła się
akcja, w
czasie której obywatele Ukrainy dziękowali Polakom za wsparcie,
przynosząc
plakaty i rysunki z dwiema serduszkami w barwach narodowych. Czy tak
wygląda
nienawiść?
Bardzo prosimy,
żeby Państwo częściej
pisali o opiniach Ukraińców o wspierających ich Polakach, o tym, jak
Ukraińcy z
Majdanu wyjeżdżają na leczenie do Polski czy o tym, że tak wielu
Polaków chce
przekazać pomoc charytatywną, która nie może zostać na Ukrainie
odprawiona, bo
potrzebna jest zgoda ośmiu (!) ministerstw – wcale niezwiązanych z
Majdanem.
Czekamy na teksty, wyrażające Ukraińcom współczucie i solidarność z
nimi. „Podajże rękę Kozakowi i serce swe do
niego
przychyl”, - pisał wiele lat temu Taras Szewczenko. A Julian
Tuwim, tak
chętnie cytowany przez Pana Waldemara Łysiaka, pisał też:
„Niech więcej Twego
brzmi
imienia
W uczynkach ludzi,
niż w
ich pieśni”.
Teraz
jest czas, by – wyrażając solidarność i współczucie – pokazać
Ukraińcom, że
naprawdę są Braćmi Polaków. Jestem pewna, że tego nie zapomną.
Z wyrazami szacunku
i wdzięczności za rzetelne
dziennikarstwo
Irena Kulesza
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
