Wasze cudzoziemskie twarze

Mają obywatelstwa prawo w mych marzeniach

Adam Mickiewicz  „Do przyjaciół Moskali”

Paradoksy „rosyjskie”

Kochane Duszki! Drodzy odbiorcy tej strony! Nie jest moim zamiarem analiza historii stosunków rosyjsko-polskich. Jak niedawno powiedział historyk lwowski Jarosław Hrycak, niech się tym zajmują historycy, a nie media. Strona Duszków- to rzec można media internetowe, więc odstąpię od roztrząsania, dlaczego przeciw Polakom byli Susanin, Minin i Pożarski, co łączyło Katarzynę II i Stanisława Augusta Poniatowskiego i czego Stalin nie mógł przebaczyć Józefowi Piłsudskiemu.

Wydarzenia ostatnich kilku tygodni sprawiły, że w mojej „rosyjskiej duszy” – jestem dzieckiem Rosjanki i Ukraińca, który się wynarodowił – odbywają się pewne przewartościowania pojęć. Nie chodzi o wartości chrześcijańskie czy duchowe. Zauważam dobitnie, że postawa „zwykłych Rosjan” to nie to samo, co postawa władz ogromnego kraju, z niewiadomo jakich powodów uważającego się za spadkobiercę CAŁEGO ZSRR. To tak, jakby nie było Ukrainy, Białorusi, Gruzji… To państwo, uzbrojone „po zęby” (co cały świat mógł zobaczyć ostatnio 9 maja), jak katarynka gadające o „zamiarach pokojowych”, nie wstydzi się działań wojennych w Czeczenii i na terenie Gruzji, i ciągle doskonali broń jądrową. A więc, z jednej strony „niech żyje pokój”, a z drugiej – „nie podchodź, bo zabiję”. Czy to nie dziwne?

Nie byłam zaskoczona, gdy „zwykli Rosjanie” szli do miejsca katastrofy w Smoleńsku, kładli tam kwiaty, zapalali znicze, modlili się  i wpisywali się do ksiąg kondolencyjnych, wystawionych w Ambasadzie i konsulatach RP. Ci Rosjanie tak naprawdę mają dość konfliktów i wojny. Jak przeczytałam jeszcze 10 lat temu w jednej z rosyjskich książek, napisanych przez Łarisę Wasiljewą: „Nie chcemy, żeby nasze dzieci były nadzieniem do armat”. Nie obchodziło ich, że propaganda państwowa malowała Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jako wroga Polski. O ile wiem, Rosjanom obce jest cieszenie się z cudzego nieszczęścia – zawsze są z tymi, którzy cierpią, którym dzieje się krzywda. Nadmienię tu dobitnie – nie piszę o politykach!!! Oczywiście, jak mówią „są ludzie i ludziska”, więc wstyd mi, że pewne osoby chodzą w miejscu katastrofy i przeszukują je. Co chcą odnaleźć? Dolary, euro, drogie zegarki, biżuterię? Inna sprawa, że CAŁY teren wokół miejsca katastrofy powinien być dobrze zabezpieczony i ogrodzony.

Tak więc, generalnie Rosjanie współczują, płaczą i starają się pomóc – chociażby modlitwą. Jest przysłowie rosyjskie „Czużoj biedy nie bywajet” – „Nie ma cudzego nieszczęścia”. Nie wykluczam jednak, że są osoby, szczególnie podatne na propagandę antypolską, które po katastrofie samolotu powiedziały: „Dobrze im tak”. Mam nadzieję, że dokonają rewizji w swoim sumieniu.

Nie muszę przypominać, że wielu Rosjan nie wiedziało przed 10 kwietnia, CZYM jest Katyń. Znowuż, nie próbując dywagować na tematy historyczne, zaznaczę, że teraz ich świadomość społeczna się oczyszcza, myślę, że lepiej rozumieją Polaków. Przede wszystkim wiedzą, PO CO tam leciał polski Prezydent. Mam nadzieję, że czasem przyjdą na ten cmentarz, zapalą znicz, pomodlą się… Wiedzą już, że tam NA PEWNO nie leżą wrogowie Polski!

W ostatnich dniach coraz częściej wypowiadany jest zwrot „pojednanie rosyjsko-polskie”. Wiem, że jest wielu Rosjan, którym nie trzeba tego wtłaczać, bo traktują Polaków, jak przyjaciół – i nie tylko na poziomie sloganów, dokumentów, gestów i słów. Współpracują z nimi na wielu płaszczyznach, uczestniczą we wspólnych konferencjach, organizują wymianę młodzieży, tłumaczą książki i artykuły, oprowadzają wycieczki… Nie wszyscy Rosjanie są też skłonni „do wypitki i wybitki”, nie każdy uważa, że wódka – to jego ulubiony napój.

Do czego zmierzam? Do tego, żeby Polacy chcieli traktować „zwykłych Rosjan” życzliwie, serdecznie, z uśmiechem, żeby pomagali. Nie mówili: „jakiś Ruski”, „ci Ruscy tak zawsze piją, oszukują, ” czy „Oni to nigdy nie byli Polakom życzliwi.” Pora już – co pokazały ostatnie wydarzenia – przestać traktować Rosjan, jako „reprezentantów” władzy rosyjskiej. Nie zapominajmy też, że przedstawiciele narodu rosyjskiego są rozsiani po całym terenie byłego ZSRR. Rosjanin z Ukrainy czy Gruzji nijak się ma do władzy w stolicy Rosji, bo nie czuje się z tą władzą jakoś szczególnie związany. Ma „na głowie” władze swojego kraju…

Nie potrzebne więc są rozmowy o pojednaniu, polityce, rurach i gazie, tylko zwykła – obustronna – ludzka otwartość i życzliwość. Mam nadzieję, że „przyjaciele Moskale” przestaną wkrótce być pojęciem li tylko literackim.

Duszyczka Irenka