Uroczysty dzień Komunii

Jest największą mą radością –

Jezus żywy w moim sercu

Dziś objawił Miłość swą.

 

 

W obronie Pana Jezusa

 

Piękny, kwitnący maj jest tradycyjnie miesiącem Pierwszej Komunii Świętej. Kościoły są odświętnie przystrojone, a dzieci, prowadzone przez Rodziców, chrzestnych i rodzinę pewnej niedzieli przekraczają razem próg świątyni, by w czasie Mszy Świętej po raz pierwszy przyjąć Pana Jezusa.

Do napisania tekstu skłoniła mnie lektura artykułu „O Boże! Komunia jak wesele” z lokalnego tygodnika „Nad Wartą”, wydawanego w Sieradzu (13-15 maja br.). Nie będę tu dosłownie przytaczała treści tekstu, opiszę, co mnie nurtuje.

Wystrzegając się słów: „wszyscy” i „zawsze”, muszę zaznaczyć, że coraz częściej „środek ciężkości” uroczystości pierwszokomunijnej przesuwa się w kierunku prezentów, które dziecko ma z tej okazji dostać. Z pewnym przerażeniem czytałam o quadach, telefonach dotykowych, wieżach Hi-Fi, a także, o zgrozo, wypchanych kopertach, wręczanych dzieciom z racji Pierwszej Komunii Świętej. Nie będę generalizowała, jak obiecałam, ale Czytelnicy pewnie zgodzą się ze mną, że dziecko często nie myśli o radości ze spotkania z Panem Jezusem. Zastanawia się natomiast, czy dostanie w prezencie to, co chciało, a także, czy dostanie tyle pieniędzy, żeby kupić wszystko, na co ma ochotę. Mogę zaakceptować wręczenie dziecku w prezencie komputera i roweru (bo są potrzebne do rozwoju intelektu i sił fizycznych), natomiast jestem stanowczo przeciwna kupowaniu prezentów z najwyższej półki i wręczaniu koperty, wypchanej stuzłotowymi banknotami. To nic innego, jak wychowywanie w dzieciach postawy konsumpcjonizmu. Zdarza się, że dzieci chwalą się w szkole tym, co dostały na Komunię.

Proszę sobie wyobrazić, jak się w tej sytuacji czuje dziecko z rodziny wielodzietnej czy takie, którego rodzice są bezrobotni bądź mają kilka rat do spłacenia. Stać ich na kupienie „tylko” medalika i zegarka, a rodzina składa się na rower czy rolki – bo ruch – to zdrowie. Może się poczuć gorsze i pytać rodziców: „Czemu Ania i Paweł mają telefony dotykowe na abonament, a ja – nie?”

Ufam jednak w mądrość rodziców, którzy potrafią wytłumaczyć, że na kupienie drogiego telefonu i quada przyjdzie czas, natomiast teraz najważniejszy jest Pan Jezus. To On powinien być w centrum tego dnia, On jest ważniejszy, niż wszystkie prezenty razem wzięte. Myślę, że należy dzieci uczyć, iż to, co materialne, jest ulotne i przemijające, a to, co duchowe – niezniszczalne i wieczne.

Gdy już koniecznie rodzice czy chrzestni chcą wręczyć drogi prezent (załóżmy, że ich stać na to), powinni zadbać o to, żeby dziecko miało z tego pożytek i żeby umiało się posługiwać, by nie mówiło później: „nie podoba mi się, znudziło, nie chcę już, wyrzućcie”. Jestem za tym, żeby kupować dziecku prezenty, ale takie, które będą pożyteczne i potrzebne. Oczywiście, koperty nie wręczamy dziecku, tylko rodzicom, którzy będą wiedzieli, co z pieniędzmi zrobić – ośmiolatek często nie ma pojęcia, jak wyglądają rodzinne wydatki i że na przykład, bardziej mu się przyda nowe biurko czy kurs angielskiego, niż telefon dotykowy czy wieża stereo. Telefon komórkowy może być, pod warunkiem, że dziecko będzie umiało wybrać i zapamiętać telefony rodziców oraz telefony alarmowe i będzie miało aparat na kartę – żeby mogło kontrolować wydatki i uczyć się oszczędzania.

Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie” – więc przychodzą. Dobrze, że w wielu parafiach zrezygnowano z sukienek i garniturów na rzecz alb, przecież procesja dzieci pierwszokomunijnych – to nie pokaz mody – a przy okazji, zasobności portfela.

Czytelnicy powiedzą, że jestem staroświecka – pewnie trochę tak :-) Wierzę jednak, że te dziwne zwyczaje, o których napisałam, da się zmienić. Ufam, że rodzice i chrzestni nauczą dzieci, że Pierwsza Komunia Święta – to nie „uroczystość prezentowa” – tylko ważne, bo pierwsze spotkanie z Bogiem w Eucharystii, przyjęcie Go do swojego serca. Rzeczy materialne przeminą, ale On – nie. Ufam, że przyjęcia pierwszokomunijne będą dla wszystkich prawdziwą radością i okazją do spotkań rodzinnych (znowuż, tu wszystko zależy od zasobności portfela, ale uważam, że nie trzeba organizować „małego wesela”). Uczmy dzieci radości z obcowania z Bogiem, z ludźmi, z naturą, a także tego, że na coś bardzo atrakcyjnego czasem trzeba ciężko pracować – wtedy to się ceni najbardziej. Miną lata i dziecko doceni ten wysiłek dorosłych, przynosząc rodzicom do domu pierwszą wypłatę z pytaniem: „Ile mam Wam dać na dom? Ile mogę sobie zostawić?”, nie zapominając przy tym o kupieniu kwiatów dla matki i jakichś drobiazgów dla rodzeństwa.

Ufam, że tak się stanie, tymczasem módlmy się za dzieci, przystępujące do Pierwszej Komunii Świętej.

 

Duszyczka Irenka