Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki (*) - czyli "Duszkowo" :-) Dzisiaj jest: 2024-11-21 07:27:24 Aktualizacja dnia: 2024-10-27 09:32:05
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

ŚWIADECTWO „KU PRZESTRODZE”

        Czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad tym, czy istnieje sekta wewnątrzkościelna??? Ja do tej pory myślałam, że nie ma czegoś takiego…, ale się pomyliłam. Przecież tyle się słyszy o sektach, takich jak: New Age, Sekta Moona, Scjentolodzy oraz o satanistach (czarne msze, ofiary z ludzi, itp.). Nigdy bym nie przypuszczała, że wejdę do grupy, która jest sektą.

        Zaczęło się bardzo niewinnie, a mianowicie od tego, że koleżanka pożyczyła mi książki i kazania pewnego księdza nagrane na płytach DVD. Wśród tych książek znalazła się jedna, która zwróciła moją uwagę. Była to książka, która zaczęła się od rozmowy – a raczej „objawienia” – pewnej dziewczyny z Panem Jezusem, Matką Bożą i Panem Bogiem. Książka ta nie ma autora, jest tylko wstęp napisany przez księdza katolickiego (nie chcę wymieniać jego nazwiska, ze względu na ochronę danych osobowych). Muszę tu podkreślić, że książka nie ma imprimatur, czyli nie są to objawienia, które zatwierdził Kościół. Z tego, co się orientuję książka składa się z 5, a może nawet 7 części.

        Kolejnym etapem bombardowania mnie materiałami (tego inaczej nie da się powiedzieć, kiedy ktoś nas „zasypuje” różnymi książkami), nadszedł czas na rozmowy z koleżanką. Była to dziewczyna, która zaczęła mi wmawiać „różne rzeczy”, na przykład: powinnam chodzić do kościoła w spódnicy za kolana, mieć chustkę na głowie, a podczas mszy święte mieć ze sobą mały krzyżyk z drewna i podczas jej trwania przeżegnać się 33 razy. Tak nawiasem mówiąc grupa, do której należy moja koleżanka to panie w średnim wieku, z których każda ma jakieś „objawienia prywatne”, chodzą w chustce i spódnicy (cały czas, nie tylko podczas mszy świętej – przyp. red.), całą mszę świętą klęczą, dodatkowo żegnają się 33 razy. Skąd 33? Ma to związek z latami życia Chrystusa. Oprócz tego uważają, że chodzenie w spodniach przez dziewczyny jest delikatnie mówiąc: „nie na miejscu”. Jest jeszcze wiele innych pogądów, w które te kobiety wierzą…

        Uważają one, że nie każdy ksiądz jest „oświecony” (chodzi mi tu głównie o to, że uważają, iż mało się mówi w kościele o piekle, szatanie), ponadto uważają, że powinien być zakaz rozdawania komunii świętej przez szafarzy!!!! (owe panie są zdania, że ich ręce – czyt. szafarzy – będą palone w ogniu piekielnym).

        Do momentu, w którym nie znałam całej ideologii tych kobiet, to nie widziałam w tym nic złego, bo co jest złego w tym, że można chodzić do kościoła w spódnicy i chuście, przyjmować komunię świętą, uczestniczyć we mszy świętej? Ja nie widziałam w tym nic złego!!!

        Mogę powiedzieć tyle: „Na szczęście mam przyjaciółkę, która trwa przy mnie zawsze”. Ona pierwsza widziała jakieś niepokojące sygnały w moim zachowaniu. Przed naszą poważną rozmową, z tego co mi wiadomo, przygotowywała się, jak mi wytłumaczyć, że moje zachowanie było niewłaściwe – a na to moje dziwne zachowanie miała wpływ moja koleżanka, a ściślej mówiąc, książki i materiały, jakimi byłam „zasypywana”, także towarzystwo tych kobiet. One mają silny dar przekonywania, a także manipulowania.

        Uwierzyłam w tą ideologię, ale nie we wszystko, na przykład nie podobało mi się to, że uważają, iż prawie wszyscy księża są niewyedukowani, ciemni, zacofani. Ja miałam tyle szczęścia, że ktoś mi powiedział, że coś jej nie tak w moim zachowaniu. Ja byłam przekonana, że w tym nie ma nic złego. Nawet byłam skłonna pokłócić się i nie odzywać do mojej najlepszej przyjaciółki. Ale pomyślałam, że jej ufam bardziej niż jakimś kobietom, których prawie nie znam, jednak tak na mnie podziałały, że mnie zmanipulowały. Trudno mi powiedzieć, co mnie skłoniło do tego, aby wstąpić do grupy tych kobiet. Nie wiem, może to, że szukałam umocnienia duchowego, miało na to również wpływ kłopoty rodzinne.

        Po całej tej historii doszłam do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem dla mnie jest modlitwa – najlepiej jedna, stała, którą będę odmawiała codziennie (oprócz modlitwy porannej oraz wieczornej), wizerunek z obrazka „Jezu, ufam Tobie”, komunia święta i spowiedź, ponadto: czytanie „Pisma świętego” i modlitwa różańcowa.

        Mam nadzieję, że moje świadectwo kogoś uchroni lub pomoże do uniknięcia „wpakowania się” w tarapaty…

Przyjaciółka Duszyczki Perełki

Wróć do strony świadectw